درمان اسهال مزمن

درمان اسهال مزمن بستگی به اتیولوژی خاص آن دارد و ممکن است علاج بخش، سرکوب کننده، یا تجربی باشد. اگر علت بیماری را بتوان از بین برد، درمان علاج بخش است (مانند برداشت سرطان کولورکتال، تجویز آنتی‌بیوتیک در بیماری ویپل یا اسپروی تروپیکال یا توقف مصرف داروی مضر). بسیاری از موارد اسهال‌های مزمن را با سرکوب مکانیسم زمینه‌ای، می‌توان کنترل کرد. نمونه‌های آن عبارتند از: حذف لاکتوز از رژیم غذایی در کمبود لاکتاز یا حذف گلوتن در اسپروی سلیاک، کاربرد گلوکوکورتیکوئیدها و سایر داروهای ضدالتهاب در بیماری‌های التهابی ایدیوپاتیک روده، استفده از داروهای جاذب مانند کلستیرامین در سوءجذب اسیدهای صفراوی از ایلئوم، مهار کننده‌های پمپ پروتون مانند امپرازول در ترشح بیش از حد معده‌ای گاسترینوم‌های معده، آنالوگ‌های سوماتوستاتین مانند اوکترئوتاید در کارسینوئید بدخیم، مهار کننده‌های پروستاگلاندین مانند ایندومتاسین در کارسینوم مدولری تیروئید و جایگزینی آنزیم‌های پانکراس در نارسایی پانکراس. هنگامی که علت یا مکانیسم خاص اسهال مزمن تشخیص داده نشود، درمان تجربی ممکن است سودمند باشد. در درمان اسهال آبکی خفیف یا متوسط موادمخدر ضعیف نظیر دی‌فنوکسیلات یا لوپرامید اغلب کمک کننده هستند و برای موارد شدیدتر اسهال، استفاده از کدئین یا تنتور تریاک مفید است. در بیماری التهابی روده از مصرف این داروهای ضد تحرک روده به دلیل تسریع در بروز مگاکولون توکسیک باید اجتناب شود. کلونیدین که آگونیست α₂ آدرنرژیک است، ممکن است موجب کنترل اسهال دیابتیک شود. در همه مبتلایان به اسهال مزمن تأمین مایع و الکترولیت از اجزاء مهم درمان هستند . جایگزینی ویتامین‌های محلول در چربی نیز ممکن است در مبتلایان به استئاتوره مزمن ضروری باشد.