داستان‌های واقعی که نتیجه ندارند!

وقتی کودک بودیم با شنیدن داستان‌های مختلف عادت کرده بودیم که هر داستان بایستی آغاز و قسمت میانی و نتیجه‌ای داشته باشد. بنابراین وقتی بزرگ شدیم، همیشه به دنبال نتیجه زندگی گشتیم. ما همیشه سرگشته بودیم که به مانند داستان‌ها به همین قسمت نتیجه برسیم، درست به همین خاطر بود که هنگام تحصیل، هنگام شیفت‌های کاری، هنگام بزرگ شدن فرزندانمان، یا هنگام سفر در جاده، همه‌اش برای پایان بازه زمانی‌ که در آن سر می‌کردیم، لحظه‌شماری می‌کردیم.

اما زمانی که دریافتیم، با عبور از هر مرحله‌ای و رسیدن به هر نتیجه‌ای، دوباره پایان‌ها و اهداف دیگر، در افق پدیدار می‌شوند، یعنی آنگاه که متوجه گریزان بودن نتایج شدیم، دریافتیم که زندگی به مانند یک فیلم نیست.

زندگی یک سفر است، نه یک مقصد!

شما باید دم را دریابید و از آن لذت ببرید، شما در هر لحظه امکان بردن یا باختن را دارید، اما آن زمانی به معنی واقعی کلمه شروع به زندگی کردن می‌کنید که بیهوده، منتظر رسیدن به نتایج پایانی نباشید و گذشت حال را آرزو نکنید.

زمانی که من شخصا در دبستان بودم و آموزگاران از من می‌خواستند که بعد از خواندن یک داستان، از آن نتیجه‌گیری کنم، از این حرفشان شگفت‌زده می‌شدم و به نظرم نتیجه‌گیری از یک داستان، کار خردمندانه‌ای محسوب نمی‌شد. سال‌ها بعد دریافتم که استادان قصه‌گو، آنهایی هستند که پایان داستان‌ها را باز می‌گذارند تا خوانندگان خود در ذهنشان تکمیل کنند.

به مانند داستان‌ها، زندگی هم اگر نیک بنگرید، قسمت نتیجه‌گیری ندارد.

این مطلب را در وبلاگ یک پزشک متخصص رادیولوژی هندی به نام آقای Sumer Sethi و البته مطابق شیوه نگارش و ادبیات خودم تغییر دادم.