پیشگیری ثانویه در سندرم کرونری حاد
بخش مهمی از درمان بیماران مبتلا به سندرم کرونری حاد شامل درمان‌هایی جهت پیشگیری ثانویه است. حدود 70% مرگ‌ومیر ناشی از بیماری عروق کرونر و 50% MI ها در بیمارانی رخ می‌دهد که سابقهٔ بیماری شریان کرونر دارند. پیشگیری ثانویه در بیمارانی که متعاقب سندرم کرونری حاد در حال بهبود هستند، فرصت مغتنمی جهت کاهش عوارض و مرگ‌ومیر ناشی از بیماری‌های قلبی ـ عروقی را فراهم می‌آورد.
قبل از ترخیص، بیماران باید در خصوص پایبندی به توصیه‌های تغییر در شیوه زندگی و درمان‌های دارویی، آموزش ببینند. بیماران و خانواد آنها باید دستورالعمل‌های ترخیص دربارهٔ علائم حاد قلبی و برخوردهای مناسب با آنها را دریافت کنند تا اطمینان از ارزیابی و درمان به موقع این علایم حاصل شود. اعضاء خانواده باید تشویق شوند تا در دوره‌های آموزشی احیاء قلبی ـ ریوی (CPR) و دفیبریلاتور خارجی خودکار (AED) شرکت نمایند.
کنترل چربی خون باید شامل رژیم‌های تغذیه‌ای دارای چربی اشباع و کلسترول پایین (کمتر از 7% کل کالری از چربی اشباع بوده و میزان دریافت کلسترول از day/mg200 باشد)، باشد. مصرف میوه‌ها، سبزیجات، فیبر غلات سبوس‌دار، و غذاهای سرشار از چربی امگا ـ 3 باید توصیه شود. استفاده از انتی اکسیدان‌ها برای پیشگیری ثانویه MI توصیه نمی‌گردد. استاتین‌ها متعاقب یک سندرم کرونری، حاد به بیماران توصیه می‌شود تا به هدف LDL کمتر از dL/mg 70 نائل شوند. کاهش وزن توصیه می‌شود نا اندکس توده بدنی (BMI) در محدودهٔ m2/kg24.9 ـ 18.5 حفظ شود. بیماران باید در خصوص استراتژی‌های کنترل وزن و فعالیت‌های کنترل وزن و فعالیت ورزش بی‌هوازی و منظم سفارش شوند که معمولاً در ابتدا به صورت بازتوانی قلبی تجویز می‌گردند. بیماران را باید تشویق نمود تا حداقل 30 دقیقه، و ترجیحاً هر روز، ورزش نمایند. در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی و پس از MI یا رواسکولاریزاسیون کرونری (CABG یا PCI) بازتوانی قلبی توصیه می‌شود. بیمارانی که سابقه مصرف سیگار دارند باید جهت ترک سیگار و عدم قرارگیری در معرض دود آن (حتی اگر توسط شخص دیگری کشیده می‌شود)، توصیه شوند. علاوه بر مشاور در خصوص ترک سیگار، درمان دارویی (جایگزینی نیکوتین، vareniciline، بوپروپیون) باید مدنظر قرار گیرد. در بیمارانی که به پرفشاری خون یستمیک مبتلا هستند، یک رژیم غذایی کم سدیم و داروهای ضدفشار خون باید تجویز شوند. بیش از همه، مهارکننده‌های ACE دچار سرفه شده، استفاده از مهارکننده گیرنده آنژیوتانسین توصیه می‌گردد. در آ«دسته از بیماران که نارسایی سیستولی دارند، ممکن است جهت طبیعی نمودن حجو خون دیورتیک‌ها تجویز گردند. علاوه بر مهارکننده‌های ACE و بتابلوکرها (شاعیتر از همه کارودیلول یا متوپرولول سوکسینات)، مهارکننده‌های آلدویترون برای بیماران دچار نارسایی قلبی با علائم در حد کلاس III یا IV توصیه می‌شوند. درمان ضدپلاکتی به صورت مصرف همزمان آسپرین (day/mg162 ـ 75 تا پایان عمر) و کلوپیدوگرل (day/mg75 برای 1 سال) توصیه می‌شود. از وارفارین ممکن است در بیماران مبتلا به فیبرپلاسیون دهلیزی دائم یا ناگهانی (Paroxymal AF) یا فلاتر و نیز در بیماران دچار ترومبوز بطن چپ، استفاده می‌شود. در بیمارانی که برای آنها استنت گذاشته شده و اندیکاسیون استفاده از داروی ضدانعقاد دارند ممکن است آسپرین (mg162 ـ 75)، کلوپیدوگرل (mg75) و وارفاین (با هدف رسیدن به INR، 2 تا 3)، در آنهایی که سن کمتر از 75 سال داشته و نیز خطر خونریزی در آنها کم است، تجویز شود. بیماران دیابتی باید تحت درمان پایین‌آورنده قندخون با هدف هموگلوبین Alc کمتر از 7% قرار گیرند. درمان جایگزینی هورمونی با استروژن بعلاوه پروژسترون نباید برای خانم یائسه‌ای که دوره نقاهت پس از سندرم کرونری حاد قرار دارد، در نظر گرفته شود.
خانم‌هایی که از قبل تحت درمان هورمونی بوده‌اند تا در حین سندرم کرونری حاد همچنان به این درمان ادامه دهند.
| چشم‌اندازهای آینده |
| با استفاده از genomics و protemics روش جدیدی باید افراد در معرض خطر CAD را مشخص نمایند. شیوه‌های درمانی جدید بای درمان اجزاء بیماری ایسکمیک قلبی (مثلاً بالا بردن سطح HDL، پایین آوردن سطح hscrp، درمان ضدپلاکتی در گروه هدف) موردنیاز هستند تا حوادث قلبی را کاهش دهند. جهت مقایسه کارایی و بیخطر بودن استنت‌های آغشته به دارو نسبت به CABG در بیمارانی که نیاز به اسکولاریزاسیون کرونری دارند، بررسی‌هایی باید صورت پذیرد. مراکز قلبی منطقه‌ای باید تأسیس گردند تا برای بیماران یا MI حاد که به بیمارستان فاقد کت‌لب مراجعه نموده (reperfusion) فراهم باشد. |
