دیگر برای بازی در یک فیلم، نیازی به زنده بودن یک هنرپیشه نیست!

سال 2000، در جریان ساخته شدن فیلم مشهور گلادیاتور، یکی از هنرپیشه‌های فیلم به نام اولیور رید که در نقش پروکسیمو بازی می‌کرد، در شرایطی که فیلمبرداری سکانس‌هایش تمام نشده بود، درگذشت. برای گریز از این مشکل غیرمترقبه، کارگردان فیلم از بدل‌ها و بازسازی دیجیتال صحنه‌هایی که قبل فیلمبرداری شده بود، استفاده کرد.

سال 2013، وقتی پل واکر در تصادف رانندگی درگذشت و ساخته شدن فیلم Furious 7 با تهدید جدی مواجه شد، فناوری پیشرفت کرده بود و باز از بدل و بازسازی دیجیتال چهره استفاده شد و فیلم دو سال بعد از درگذشت پل واکر، اکران شد.

سال 2011 لازم بود که در صحنه‌های کریس ایوانس به صورت لاغر و قبل از دگردیسی‌اش نمایش داده شود، خوشبختانه فناوری اجازه داد که او از کاهش وزن افراطی خلاص شود!

در فیلم مورد عجیب بنجامین باتن هم لازم بود که چهره برد پیت از کودکی تا سالخوردگی نمایش داده شود و هیچ گریمی نمی‌توانست نتیجه مطلوب بدهد، به همین خاطر باز از فناوری دیجیتال استفاده شد.

مسلما مایکل داگلاس زمانی که فیلم مرد مورچه‌ای فیلمبرداری می‌شد، ناگهان جوان نشده بود و به سال‌های نمایش فیلم وال استریت برنگشته بود! این فناوری دیجیتال بود که چهره‌اش را جوان کرده بود.

اما در تازه‌ترین دور استفاده از فناوری دیجیتال، در فیلم Rogue One که اسپین‌آف مجموعه فیلم‌های جنگ‌های ستاره‌‌ای است، یک بازیگر محبوب درگذشته، زنده شده است.

این بازیگر کسی نیست جز پیتر کاشینگ که در این فیلم‌ها از سال 1977، نقش یکی از افسرهای دارث ویدر را بازی می‌کرد. او در سال 1994 درگذشت و حالا به صورت شفافی روی پرده سینما دیده می‌شود.

قدم بعدی در استفاده از این فناوری چیست؟ آیا ممکن است روزی یک اونجرز را با نقش‌آفرینی مریلان مونرو، کلارک گیبل، ادری هپبورن، جان وین و جیمز دین ببینیم؟