پلیس استرالیا در پی گرفتن مجوز برای نصب بدافزار در موارد اضطراری در کلیه وسایل هوشمند خانه‌هاست
دلیل اینکه خواستم این خبر را بازتاب بدهم، البته چیزی فراتر از خود خبر بود.
اول خبر:
خبر این است که پلیس کویینزلند از پارلمان استرالیا درخواست کرده که احازه نصب بدافزارها را وسایل خانگی در مواقع اضطراری و بروز مشکلات امنیت ملی بدهد.
فکر کنم در خارج هم اینکه موارد اضطراری چه موقع است و چه زمانی امنیت ملی به خاطر افتاده، تفسیرها متنوع باشد و بر این اساس چنین تلاشی، مورد انتقاد روزنامه‌نگاران این کشور قرار گرفته است.
البته دولت استرالیا در زمینه احترام به حریم خصوصی دیجیتال، بسیار بدنام است، آنچنان که در تلاش برای ممنوع کردن رمزنگاری در سطح جهان است.
سوی دیگر این خبر یک مسئله امنیتی مغفول است:
ما زمانی تصور می‌کردیم که «اینترنت چیزها» و اینکه کلیه وسایل ما در حال هوشمند شدن هستند، چیز خوبی هستند. وسایل متنوع داخل خانه‌ها هر روز هوشمندتر می‌شوند، اما در این میان خلأهای امنیتی آنها بسیار بالاست.
شاید پی‌سی‌ها و موبایل‌ها بسیار به سادگی قابل هک باشند، اما وقتی نوبت به وسایل جانبی خانگی می‌رسد، همیشه یک جای کار می‌لنگد.
یعنی پلیس‌ها، هکرها، جاسوس‌ها، افراد منحرف چشم‌چران این روزها می‌توانند با توجه به همین آسیب‌پذیری‌ها، بدافزار در یخچال، ترموستات، دوربین امنیتی، توالت‌های هوشمند، پیس میکرهای قلب، لرزه‌سنج‌ها و حتی دوربین مراقبت از کودک نصب کنند.
و پیداست که دسترسی به این همه اطلاعات مرتبط چه میزان اطلاعات در اختیار این افراد می‌تواند قرار بدهد.
سوی دیگر خبر البته نهیبی است به همه آنهایی که تصور می‌کنند چون آدمی نیستند که به اطلاعات فوق سری دسترسی دارند، هک‌پذیری اطلاعاتشان چندان مهم نیست.
و جنبه آخر این خبر به باور من، هشداری است به فعالان اجتماعی، روزنامه‌نگاران و کلا همه جامعه، وقتی آستانه حساسیت خود را با روزنامه‌نگاران فرنگی مقایسه می‌کنند.
آیا ما نسبت به امنیت اطلاعات و حریم خصوصی خودمان مثل این روزنامه‌نگاران فرنگی حساس هستیم و به موقع دست به اعتراض و تلاش برای تغییر روندهای اشتباه می‌زنیم؟
تله‌اسکرین!