DVT غالباً در بیماران بعد از عمل جراحی، زمین‌گیر، حاملگی، مصرف‌کنندهٔ OCP، چاق، شکستگی لگن یا اندام تحتانی، وریدهای واریسی، CHF و دچار هر نوع وضعیت افزایش انعقادپذیری دیده می‌شود.
بروز DVT در بیماران تحت عمل جراحی که زمانی دریافت نمی‌کنند ۲۵% است.
علایم و نشانه‌های ترومبوز وریدهای عمقی یا DVT
گرمی و تورم یکطرفه عضو
درد و سفتی
ادم
ممکن است تب وجود داشته باشد
افزایش نمای وریدها در محل دیستال به DVT
نشانه هومان: درد در ساق پا به هنگام دورسی فلکشن پا با نیرو
نشانه‌ها و علائم آمبولی ریهٔ ثانویه ممکن است تنها یافتهٔ بالینی DVT باشد
تنگی نفس
درد قفسه سینه
تاکی کاردی
تاکی پنه
هموپتیزی
هیپوکسی.
تشخیص ترومبوز وریدهای عمقی یا DVT
سن- نوع و مدت عمل جراحی و سابقهٔ DVT قبلی وجود خطر و راه کار پیشگیری را معین می‌کند.
سونوگرافی داپلر معمولاً تشخیص‌دهنده است.
ونوگرافی و MRI
درمان ترومبوز وریدهای عمقی یا DVT
روش‌های پیشگیری: آمبولاسیون، وسایل فشاری متناوب، هپارین، یا هپارین با وزن ملکولی پایین زیرپوستی
اگر DVT مشخص شود،
دورهٔ اول: درمان ضد انعقادی کامل (۳ تا INR 2=) بمدت ۴ تا ۶ ماه
دوره دوم: درمان ضدانعقادی بمدت ۱۲ ماه
دورهٔ سوم: درمان ضد انعقادی در تمام طول عمر
فیلتر IVC باید در بیمارانیکه منع درمان ضد انعقاد دارند یا مقاوم به ضد انعقادها هستند، در موارد نارسایی شدید ریوی، ترومبوز ایلیاک شناور قرار داده شود. فیلتر جلوی DVT را نمی‌گیرد ولی جلوی ورود آمبولی‌های بزرگ به شریان ریوی را می‌گیرد.
آنالژزی، کمپرسیون، بالا بردن پا و کمپرس گرم برای کاهش علائم بیمار
پیش آگهی/ سیربالینی ترومبوز وریدهای عمقی یا DVT
پیش آگهی معمولاً خوب است.
بیماران دچار سوراخ بیضی باقی مانده یا نقض دیواره‌ای در خطر بالای انسداد شریانی قرار دارند چرا که آمبولی ریه را میان بر زده و از قلب راست به قلب چپ می‌رود و به گردش خون سیستمیک وارد می‌شود.
می‌تواند متجر به سکتهٔ مغزی- انفارکشن مزانتریک و سایر حوادث عروقی حاد بشود.
نشانهٔ تروسو (ترمبوفلبیت مهاجر): ترومبوز وریدی که خودبخود ایجاد و ناپدید می‌شود و مجدداً در جای دیگر ظاهر می‌شود، ناشی از بدخیمی‌ها است (مخصوصاً بدخیمی‌های دستگاه گوارش).
