آسم چیست؟ چطور تشخیص داده می‌شود؟ درمان آن به چه صورت است؟

آسم Extrinsic: افزایش حساسیت به یک آلرژن (دوده، مایت‌های غبار)
آسم intrinsic: واکنش راه هوایی به عامل غیرایمیون (آسپیرین، NSADIS، بتابلوکرها، سولفیت‌ها، غبار محرک، عوامل آلوده‌کنندهٔ هوا، سرما، ورزش، عفونت، استرس).

در ۵-۱۰% از جمعیت دیده می‌شود.
۲/۱ موارد قبل از ۱۰ سالگی، ولی در هر سنی ممکن است ایجاد شود.
مردان > زنان
غالباً سابقهٔ فامیلی آسم یا بیماریهای آتوپیک وجود دارد.
مرگ و میر افزایش یافته است، احتمالاً بدلیل اعتماد بیش از حد به داروهای برونکودیلاتور می‌باشد.

سرفه (اوّلین علت سرفه- دومین و سوّمین علل سرفه GERD و ترشحات پشت‌بینی)
تنگی نفس
احساس سنگینی در قفسه سینه
ویز باز دمی/ بازدم طولانی
تولید خلط
تورم بیش از حد در اثر تجمع هوا، موکوس و بافتهای مرده
بیدار شدن‌های شبانه
اختلال خواب
تاکی‌کاردی- تاکی پنه در طی حملات
تشدید علائم به طور حاد، استفاده از عضلات تنفسی فرعی، ناتوانی در بیان کامل جملات، کاهش جابجایی هوا، پرهوایی قفسه سینه، (افزایش قطر قدامی- خلفی قفسه سینه)
تغییر سطح هوشیاری (ثانویه به هیپوکسی)، نبض متناقض (کاهش فشار خون سیستمیک، mmHg10 در هنگام دم).

افزایش ۱۵% در FEV_۱ پس از مصرف B آگونیست‌های استنشاقی- انقباض برونش در پاسخ به متاکولین یا هوای سرد.
PFT: FEV_۱ پایین، TLC بالا، RV بالا: بهبود FEV_۱ با برونکودیلاتور.

PEFR: سهولت در اندازه‌گیری، استفاده برای پیگیری شدت و دورهٔ بیماری: ۶۰۰-۴۰۰ طبیعی، ۳۰۰-۱۰۰ وخامت متوسط: کمتر از ۱۰ وخامت شدید.
CXR: پرهوایی، آتکلتازی
ABG: آلکالوز تنفسی در موارد حملهٔ خفیف با خسته شدن بیمار در اثر هایپرونیتلاسیون P P CO_۲ به حد نرمال و سپس بالاتر افزایش می‌یابد. هیپوکسمی و اسیدوز متابولیک نشانهٔ بیماری شدید است. (به علت اکسیژن‌رسانی ضعیف و عدم تطابق V/Q)
کشت خلط: ائوزینوفیل‌ها افزایش، عفونت ثانویه

پرهیز از عوامل محرک
اکسیژن مکمل در حملات حاد
بتا دو آگونیست برای اتساع برونش‌ها- کوتاه اثر (اَلبوتِرول: برای درمان فوری)- طولانی اثر مثل سالموترول برای استفادهٔ شبانه، به هنگام ورزش و آسم پایدار.
کورتیکواستروئیدهای استنشاقی برای درمان مزمن: چنانچه بیمار بیش از ۲ بار در هفته زا برونکودیلاتورها استفاده کند باید از کورتیکواستروئید استفاده کند.
آنتی کولینرژیک (ایپراترپیوم): برونکودیلاتورهای ضعیف
ثابت‌کنندهٔ ماست سِل‌ها در بچه‌ها (کرومولین)
مهارکنندهٔ لوکوترین‌ها (مون تِلوکاست)
استروئیدهای سیستمیک (پردنیزون)، بتا آگونیست‌های استنشاقی، و گاهی اوقات تئوفیلی برای حملات حاد و شدید آسم.

دوره‌های حملات حاد با فواصل بدون علامت
علائم با ورزش، هوای سرد، عفونت‌های سیستم تنفسی فوقانی، استرس، محرک‌ها و غیره تشدید می‌شود.
شدت حمله و پاسخ به درمان با اندازه‌گیری PEFR پیگیری می‌شود.
آسم اِستاتوس (دائم): حملات شدید و طول کشیده که به درمان اولیه پاسخ نمی‌دهد و ممکن است منجر به نارسایی تنفسی و مرگ بیمار شوند.
آسم خفیف، متناوب: علایم کمتر از ۲ بار در هفته، PEFR بیش از ۸۰% نرمال/
آسم دائم، خفیف: علائم بیش از ۲ بار در هفته، PEFR بیش از ۸۰%
آسم دائم متوسط: علائم روزانه و PEFR 60 تا ۸۰%
آسم دائم شدید: ایجاد و عود علائم مکرر، محدودیت فعالیت، PEFR کمتر از ۶۰%