انتقال و تزریق پلاکت
انتقال پلاکت‌ها، که از خون کامل دهنده‌های سالم به دست آمده است، می‌تواند برای توقف یا جلوگیری از خون‌ریزی به کار رود. دو طبقهٔ وسیع از حمایت توسط انتقال پلاکت بر اساس شرایط مورد بحث در این فصل وجود دارد: (۱) انتقال پلاکت پیشگرانه در اثر ترومبوسیتوپنی در بیماران بدون خون‌ریزی، و (۲) انتقال پلاکت برای بیمارانی که به طور حاد در حال خون‌ریزی هستند. برای بیماران ترومبوسیتوپنی بدون خون‌ریزی چندین عامل آغاز کننده وجود دارد که در غیاب خون‌ریزی وسیع، سبب انجام انتقال پلاکت می‌شوند. بیمارانی که تحت شیمی درمانی قرار می‌گیرند ممکن است دچار ترومبوسیتوپنی شدیدی شوند و باید هنگامی که شمارش پلاکت‌های آنها به زیر mcl/ 10000 می‌رسد پلاکت دریافت کنند تا از خون‌ریزی‌های خود به خودی جلوگیری شود. این یک آستانهٔ مناسب و ایمن برای بیمارانی است که نسبتاً تصاویر بالینی غیر پیچیده‌ای دارند و تب سپسیس و یا خون‌ریزی گزارشی در آنها وجود ندارد. اگر شواهدی از ایجاد عوارض وجود داشته باشد و یا اینکه بیمار به طور سرپایی تحت درمان قرار داشته باشد، انتقال پیشگیرانه باید حتی با شمارش پلاکت‌های زیر mcl/ 20000 انجام گیرد. برای بیمارانی که تحت اعمال مهاجم قرار می‌گیرند، همانند مداخلات جراحی، عاقلانه است که انتقال پلاکت‌ها در شمارش پایین‌تر از mcl/ 50000 انجام گیرد. شمارش بالاتر پلاکت‌ها در بیمارانی که تحت جراحی‌های اعصاب و یا چشم قرار می‌گیرند، پیشنهاد می‌شود؛ اگر خون‌ریزی‌های تهدید کنندهٔ حیات، به علت طبیعت آناتومیک محل ممکن باشد، شمارش پلاکت بیش از mcl/ 100000 پیشنهاد می‌شود.
برای بیماری که به طور حاد در حال خون‌ریزی است، تصمیم‌گیری جهت انتقال پلاکت باید به چندین فاکتور وابسته باشد، اما ترومبوسیتوپنی اساسی‌ترین آنها است. شمارش پلاکتی بالاتر از mcl/ 50000 برای اکثر موارد خون‌ریزی حاد هدفی منطقی است، در حالیکه در موارد خون‌ریزی‌های سیستم عصبی، ممکن است شمارش بیش از mcl/ 100000 ضروری باشد. اختلال عملکرد مادرزادی یا اکتسابی پلاکت نیز باید در مورد بیماری یا خون‌ریزی حاد در نظر گرفته شود. بیمارانی با خون‌ریزی قابل توجه که دارویی ضد پلاکت، همانند آسپرین دریافت کرده‌اند، ممکن است بدون توجه به شمارش پایهٔ پلاکت‌ها از انتقال پلاکت سود ببرند. نکتهٔ دیگری که باید برای بیمار با خون‌ریزی حاد در نظر گرفته شود، حجم محصولات خونی و مایعات دریافت شده است. برای بیماران ترومایی معمول است که بیش از ۱۰ واحد انتقال سلول‌های قرمز خونی علاوه بر پلاسما، گسترش دهنده‌های حجم و سالین دریافت کنند، همان‌گونه که قبلاً ذکر شد، اثرات احیاء حجم مایعات بسیار زیاد، کاهش در شمارش پلاکت‌ها به کمتر از ۵۰ درصد حد پایه است که منجربه یک کوآگولوپاتی رقیقی قابل توجه می‌شود. در این موارد، بسیار حیاتی است که شمار پلاکت‌ها را به طور مداوم بدست آورد و آزادانه انتقال پلاکت انجام داد، تا هموستاز کافی حفظ گردد.
هنگامی که تصمیم برای انتقال پلاکت گرفته شد، واحدهای پلاکتی را می‌توان از بانک خون و یا سرویس انتقال خون دریافت کرد. به طور کلی، بانک‌های خون پلاکت‌های مخزنی را فراهم می‌کنند، که از ۴ تا ۶ غلظت تصادفی پلاکت‌های دهنده که در یک دوز بالا ترکیب شده‌اند، تشکیل می‌شود. برای بیماری با ترومبوسیتوپنی بدون عارضه، هر واحد از پلاکت اهدایی با غلظت تصادفی، به طور ایده‌ال شمار پلاکت ها را mcl/ 10000 بالا می‌برد. بنابراین، انتظار می رود ۶ واحد مخزنی از پلاکت‌های تزریق شده به بیماری با شمار پلاکتی mcl/ 10000، آن را تقریباً mcl/ 50000 تا mcl/ 60000 بالا ببرد. یک محصول پلاکتی دیگر که به طور شایع کاربرد دارد، واحد پلاکتی آفازریس (خونگیری از فرد دهنده و جدا کردن بخشی از آن و تزریق باقیماندهٔ آن به خود فرد apharesis) می‌باشد، که یک دوز واحد بزرگ به دست آمده از یک دهنده با استفاده از تکنولوژی آفرزیس می‌باشد. دوز این پلاکت‌های به دست آمده از یک دهندهٔ منفرد و یا آفازریس تقریباً معادل با ۶ واحد پلاکت مخزن بوده و شمار پلاکت‌ها را به طور تخمینی تا mcl ۶۰, ۰۰۰ در بیمار بدون عارضه بالا می‌برد. معمولاً یک مخزن پلاکتی و یا یک واحد پلاکت تک دهنده باید به طور کافی شمار پلاکت‌ها را بالا ببرد تا ترومبوسیتوپنی را تصحیح کند. این دوزها همچنین باید جهت توقف یا پیشگیری از خون‌ریزی مرتبط با اختلال عملکرد پلاکتی و یا روندهای تهاجمی کافی باشد. برای بیماری با عوارض، دوزهای اضافی پلاکت ممکن است در طول زمان برای به دست آوردن هموستاز کافی مورد نیاز باشد.
