جایگاه دسترسی برای دیالیز خونی

روش دسترسی توصیه شده برای دیالیز خونی یک راه دایمی مثل فیستول شریانی – وریدی یا پیوند (graft) شریانی – وریدی است. در مواقع خاص می‌توان از کاتتر متمکن موقت یا دایمی برای دیالیز خونی استفاده کرد. گرچه هدف، استفاده حداقل ۶۶ درصد از بیماران همیشگی دیالیز از فیستول شریانی – وریدی برای دسترسی دیالیز می‌باشد اما بسیاری از بیماران به استفاده از پیوندهای شریانی – وریدی یا کاتتر ادامه می‌دهند. کاتترهای موقت در داخل وریدهای وداجی داخلی، تحت ی، یا فمورال به طریقی مشابه راه وریدی مرکزی (central venous line) قرار داده می‌شوند و برای مدت کوتاهی قابل استفاده می‌باشد. کاتترهای دایمی دارای یک کاف (cuff) دور دیوارهٔ خارجی لولهٔ خود هستند و قبل از ورود به ورید وداجی داخلی مسافتی را زیر پوست قفسه سینه طی می‌کنند. کاف باعث فیبروز موضعی در بافت زیرجلدی می‌شود و به این ترتیب راه دسترسی فلور ] میکروبی[پوست به درون کاتتر را مسدود ساخته و از میزان عفونت می‌کاهد. با این حال کاتترها میزان عفونت بسیار بالاتر، میزان جریان خون کمتر، و خطر مرگ و میر بالاتری در مقایسه با فیستول شریانی – وریدی و پیوند شریانی – وریدی دارند.