درمان التهاب معده یا گاستریت چیست؟
جبران سریع مایعات، کنترل عفونت و اکسیژن‌رسانی کافی به بیماران بدحال، اقدامات مهمی در جهت پیشگیری از کاهش جریان خون و آسیب مخاطی ناشی از آن می‌باشد.
راهبردهای گوناگونی برای پیشگیری از خون‌ریزی گوارشی در بیماران بسیار بدحال به کار گرفته می‌شوند. تجویز داروها که در زمرهٔ این اقدامات است، با سه مکانیسم اصلی به پیشگیری کمک می‌کند: خنثی کردن اسید، محافظت از مخاط، و مهار ترشح اسید. خنثی کردن اسید به کمک آنتی اسیدها مفید است اما بایستی هر ۱ تا ۲ ساعت از طریق لولهٔ معده تجویز شوند که کاری دشوار است و باعث اتلاف وقت پرستاران می‌شود.
عوارض آنتی اسیدهای حاوی منیزیم شامل اسهال، افزایش منیزیم خون، و قلیایی شدن خون می‌باشد در حالی که آنتی اسیدهای دارای آلومینیوم باعث کاهش فسفات خون، یبوست، و آلکالوز متابولیک و نیز افزایش خطرناک سطح آلومینیوم خون در بیمار مبتلا به نارسایی کلیوی می‌شوند.
داروهای محافظ مخاط مانند سوکرالفات (نمک آلومینیومی سولفات سوکروز) ممکن است از طریق مکانیسم پروستاگلاندینی باعث بهبود خون‌رسانی مخاطی شوند. سوکرالفات با دوزهای g ۱ هر ۴ تا ۶ ساعت بهتر تحمل می‌شود. یبوست در ۴-۲ درصد بیماران رخ می‌دهد، و مسمومیت با آلومینیوم در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی گزارش شده است.
آنالوگ‌های پروستاگلاندین‌ها (مانند میزوپروستول) ائر حفاظتی روی مخاط معده دارند، اما بررسی دقیقی برای پیشگیری از زخم‌های ناشی از استرسی با این داروها صورت نگرفته است و مصرف آنها برای این منظور توصیه نمی‌شود.
داروهای ضد ترشح اسید، باعث مهار ترشح اسید معده شده و غالباً برای پیشگیری از آسیب مخاطی ناشی از استرس در بیماران بدحال استفاده می‌شوند.
آنتاگونیست‌های گیرنده H۲ (مانند سایمتیدین، رانیتیدین، فاموتیدین، نیزاتیدین) که به صورت انفوزیون مداوم یا تزریق یکباره مصرف می‌شوند باعث کاهش میزان بروز خون‌ریزی‌های شدید ناشی از استرسی می‌شوند. این داروها می‌توانند pH داخل معده را به بالای ۴ برسانند: اما ممکن است به سرعت در برابر اثر آنها تحمل (تولرانس) ایجاد شده و اثر بالینی آنها محدود شود.
هرچند آنتاگونیست‌های H۲ داروهای بسیار بی خطری هستند اما تعدادی عوارض مختص گروه و مختص هر دارو ممکن است رخ دهند. بارزترین عارضهٔ مختص گروهی، تأثیر بر دستگاه عصبی مرکزی است که در بیماران سالمند شایع‌تر است. مهار کننده‌های پمپ پروتون باعث انسداد
| اندیکاسیون‌های پیشگیری دارویی از خون‌ریزی ناشی از استرس |
| اختلال انعقادی |
| نارسایی تنفسی |
| ترومای دستگاه عصبی مرکزی |
| سوختگی |
| پیوند عضو |
| سابقه بیماری زخم پپتیک همراه با یا بدون خون‌ریزی |
| نارسایی چند عضوی |
| جراحی بزرگ یا تروما |
برگشت‌ناپذیر –ATPAse در سلول پـاریتال می‌شوند. این داروها (مثل امپرازول، lansoprazole، (esomeprazole pantoprazole.rabeprazole در واقع پیش‌دارو (prodrug) هستند و معمولاً پس از جذب سیستمی و رسیدن به محیط پر اسید مجاری ترشحی سلول‌های پاریتال فعال شده، تبدیل به شکل فعال خود می‌شوند. فعال شدن این داروها به دنبال مصرف غذا روی می‌دهد و چون بیماران بدحال معمولاً قادر به خوردن غذا نیستند، تأثیر این داروها (چه با تجویز خوراکی و چه از طریق لولهٔ معدی) به مراتب کمتر می‌شود و برای این بیماران توصیه نمی‌شوند. با این وجود در بیمارانی که تحت تغذیهٔ روده‌ای هستند، PPI های خوراکی بهتر از PPI های وریدی ترشح اسید را سرکوب می‌کنند. پنتوپرازول، تنها داروی تزریقی این گروه است که در امریکا موجود است و نتایج امیدبخشی در چندین مطالعهٔ کوچک داشته است و ممکن است برای پیشگیری از خون‌ریزی ناشی از استرس مفید باشد. اخیراً فراورده‌های وریدی لانسوپرازول و اسموپرازول عرضه شده‌اند.
پروفیلاکسی دارویی برای بیماران مبتلا به اختلال انعقادی و مواردی از نارسایی تنفسی که به تهویهٔ مکانیکی بیش از ۴۸ ساعت نیاز پیدا کند، توصیه می‌شوند. سایر بیمارانی که به پیشگیری از خون‌ریزی ناشی از استرس نیاز دارند عبارت‌اند از: ترومای سیستم عصبی مرکزی، سوختگی، پیوند عضو، سابقه بیماری زخم پپتیک با یا بدون خون‌ریزی، تروما یا نارسایی همزمان چندین عضو، و جراحی‌های بزرگ.
