مری بارت (از عوارض بیماری ریفلاکس) چیست و چطور باید تشخیص داده شود؟
عوارض شایع بیماری ریفلاکس شامل ازوفاژیت، زخم، و ایجاد تنگی در مری می‌باشد. تنگی‌ها معمولاً باعث دیس‌فاژی پیش‌رونده در برابر غذاهای جامد می‌شوند و اغلب، درمان آنها با گشاد کردن از طریق اندوسکوپ و سپس مصرف جدی داروهای ضد ترشح اسید برای پیشگیری از عود صورت می‌گیرد.
مری بارت
مری بارت (Barrett’s sophagus) به معنای متاپلازی مخاط سنگفرشی مری می‌باشد، در این حالت، سلول‌های پوششی ستونی (Columnar) شبیه به مخاط روده (سلول‌های جامی goblet cells و سلول‌های پنت Paneth cells) جایگزین اپی‌تلیوم طبیعی می‌شوند. ظاهراً این اپی‌تلیوم تخصص یافته روده‌ای به دنبال سال‌ها تماس با اسید ایجاد می‌شود و در 15-5 درصد بیمارانی که به دلیل علایم مزمن ریفلاکس تحت اندوسکوپی قرار می‌گیرند دیده می‌شود (تصویر اینترنتی 1-36). تغییرات بارت ممکن است محدود به ناحیه پیوستگاه معدی – مری باشد یا ممکن است تا چندین سانتی‌متر جلوتر کشیده شود.
اهمیت بالینی متاپلازی بارت، احتمال تبدیل آن به سرطان و ایجاد آدنوم کارسینوم است. خطر سرطان در مری بارت حدود ۴۰ تا ۱۰۰ برابر جمعیت عادی است و خطر بروز سرطان در هر سال، برای هر بیمار معادل 0.5 درصد است.
نه درمان ضد اسید و نه درمان جراحی فتق هیاتال (fundoplication) باعث پسرفت متاپلازی بارت نمی‌شوند.
در حال حاضر، پیگیری با اندوسکوپی برای تمام بیماران مبتلا به مری بارت توصیه می‌شود. اندوسکوپی هر دو سال یک بار انجام شده و از ناحیهٔ مخاط غیرطبیعی بیوپسی گرفته می‌شود. اگر در بیوپسی‌ها، دیس‌پلازی در مراحل اولیه دیده شود، فاصلهٔ اندوسکوپی‌ها کمتر می‌شود. اگر تغییرات دیس‌پلاژی در مرحلهٔ بالاتر بوده و یک پاتولوژیست دیگر نیز آن را تأیید نمود، خطر بروز آدنوکارسینوم بیش از ۲۵ درصد تلقی شده و باید برداشتن مری از طریق جراحی یا درمان‌های تخریبی (ablative therapies) را مد نظر قرار داد.
