گولیلمو مارکونی در سال ۱۸۹۶ نخستین اختراع در مورد تجهیزات رادیویی را در پرونده خود ثبت کرد. در سال ۱۸۹۷ سیگنال رادیویی را به مسافت تقریبی ۱۴ کیلومتر در سراسر کانال بریستول فرستاد. در سال ۱۸۹۸ شرکت سیگنال و تلگراف بی‌سیم با مسئولیت محدود را تاسیس کرد. در سال ۱۹۰۹ جایزه نوبل به طور مشترک با فردینانت براون در فیزیک به او اعطا شد. در سال ۱۹۱۸ نخستین پیام رادیویی را از انگلستان به استرالیا فرستاد.
برخی انسان‌ها اکتشافات برجسته‌ای را انجام می‌دهند و دیگران از آن‌ها استفاده می‌کنند. گولیلمو مارکونی در اصل دانشمند نبود بلکه در عوض یک همکار زیرک و تحلیل‌گر یافته‌های دانشمندان دیگر بود. مهم‌ترین آن‌ها دستاورد هاینریش رودولف هرتز (کشف امواج رادیویی در سال ۱۸۸۸ (و نتایجش بود که خودش حتی نتوانسته بود آن را تمیز دهد. اما کسی که بلافاصله اهمیت آن‌ها را تشخیص داد مارکونی ایرلندی – ایتالیایی بود و این او بود و نه هرتز که به آن با جایزه نوبل فیزیک در سال ۱۹۰۹ خاتمه داد.
آزمایش‌های اولیه
دلیل عمدهٔ این امر که هرتز نتوانست استفاده زیادی از کشف خود کند به همان اندازه که به مردنش در زمان کوتاهی پس از سال ۱۸۹۴ مربوط می‌شود، به علاقه بیش‌تر وی نسبت به مفاهیم علمی یافته‌هایش نسبت به کاربرد عملی و یا تجاری آن‌ها نیز مرتبط است. دقیقاً در همان زمان، هنگامی که مارکونی مشغول مطالعهٔ کارهای هرتز و دیگران در دوران تحصیلش در بولونا و لیوورنو بود، علاقه‌اش در این زمینه تحریک شد و شروع به انجام آزمایش‌های اولیه‌ای در مورد امواج رادیویی کرد. پدر و مادر او هر دو حتی پیش از این که با هم ازدواج کنند ثروتمند بودند، بنابراین مارکونی از مزیت دارایی‌های یک خانواده بزرگ و برکناری از نگرانی‌های مالی محدود برخوردار بود تا در آن شرایط به انجام آزمایش‌هایش بپردازد.
کار در لندن
در واقع، اندازه ملک خانوادگی او هنگامی که به نخستین پیشرفت‌هایش نایل آمد اهمیت پیدا کرد. این ملک حدود دو کیلومتر طول داشت، بنابراین از مزیت داشتن زمین اختصاصی بزرگی برای آزمایش برخوردار بود تا امواج رادیویی خود را در سراسر آن ارسال کند. تا سال ۱۸۹۵ تجهیزات پیشرفته کافی برای گسیل و دریافت این امواج را در طول تمام زمین‌هایش ساخته بود. وقتی مارکونی از اهمیت نتایج آزمون خود اطمینان یافت، افراد اندکی در ایتالیا نظر مساعدی نسبت به آن نشان دادند، بنابراین رهسپار لندن شد تا تلاش کند پشتیبانی را برای کار خود در آن‌جا بیابد.
او در آن‌جا بسیار موفق‌تر بود. دولت، ارتش و ادارات پستی بلافاصله نسبت به کاربردهای بالقوهٔ این فناوری جدید علاقمند شدند و ظرف چندین سال این اشتیاق دامنه پیدا کرد. این امر به طور عمده پس از نخستین ارسال امواج رادیویی به خارج از کشور که در سال ۱۸۹۹ بین انگلستان و فرانسه صورت گرفت، به وجود آمد و پس از آن وی مورد توجه عموم قرار گرفت. او در این فاصله زمانی درگیر تاسیس شرکتی به منظور ترویج پیشرفت‌هایش بود که به پاداش مرکزیت وی در سال ۱۹۰۰ به شرکت رادیویی مارکونی با مسئولیت محدود تغییر نام یافت. وی تا آن زمان آزمایش‌های ارسال رادیویی موفقی را نیز بر روی کشتی‌های شناور از جانب نیروی دریایی انگلستان انجام داده بود که پس از آن‌ها به طور طبیعی تغییر عقیده‌هایی را نسبت به او به دنبال داشت.
دو سوی اقیانوس اطلس
ولی اتفاقی که مارکونی را در جهان مشهور کرد و بسیاری کسان را ساکت کرد که در مورد کاربردهای علمی و تجربی تجهیزات او هنوز به سختی تردید روا می‌داشتند، ارسال ۳۲۰۰ کیلومتری رمز مورس در دو سوی اقیانوس اطلس در سال ۱۹۰۱ بود. به نظر بسیاری این امری ناممکن بود، و نه دارای احتمالی اندک، زیرا انحنای زمین مانع از آن می‌شد ولی مارکونی متقاعد شده بود که این امر امکان‌پذیر است و به موقع به خاطر پشتکارش به او پاداش داده شد. قبل و بعد از این زمان این ایرلندی – ایتالیایی تبار امتیازات بسیاری را برای این لوازم که او به طور موفقیت‌آمیزی ساخته و به آن افزوده بود، به دست آورد. در واقع زندگی او به واسطه اصلاحات فناوری رادیویی تا زمان مرگش واقعا جذاب باقی ماند، شاید از همه چشم‌گیرتر انجام پیشرفت‌هایی در فناوری امواج کوتاه به منظور تاسیس شبکه جهانی برنامه‌های رادیویی تا سال ۱۹۲۷ بود.
مارکونی و تایتانیک
«کسانی که نجات یافتند مدیون یک نفر یعنی آقای مارکونی و اختراع شگفت انگیزش بودند…» (نماینده راست مجلس، هربرت ساموئل، وزیر پست، ۱۸ آوریل ۱۹۱۲(.
به محض این که مارکونی اسکان بالقوهٔ اختراعش را شرح داد، در ابتدا تردید زیادی در مورد کارآمدی اختراعش وجود داشت، ولی بلافاصله به نوعی دیوانگی تبدیل شد. جای خاصی که از آن به گرمی استقبال کرد کشتی‌رانی بود؛ به زودی هر کشتی مسافربری اقیانوس پیما فرد متخصصی به نام مارکونی داشت. دلیلی که بسیاری از بازماندگان تایتانیک هنگام غرق شدنش نجات یافتند وجود افراد مارکونی، جک فیلیپس و هارولد براید بود که بر روی کشتی باقی ماندند و پیام خطر ارسال کردند تا زمانی که برق قطع شد و اتاق رادیو را آب گرفت. هارولد براید در این آزمایش سخت زنده ماند و بعدها به نیروی دریایی سلطنتی پیوست. جک فیلیپس با کشتی غرق شد.
ارسال رادیویی ۳۲۰۰ کیلومتری در دو سوی اقیانوس اطلس در سال ۱۹۰۱ آخرین افراد مردد را متقاعد کرد.
