کارگردان: رامیس.
فیلمنامه: کریس میلر، مری هیل، لوئل گانتس و بابالو مندل، بر مبنای داستانی کوتاه نوشته میلر.
فیلمبرداری: لاسلو کواکس.
موسیقی متن: جرج فنتن.
بازیگران: مایکل کیتن، اندی مک داول، زاک دوئم، کتی شلوسبرگ، هریس پولین، ریچارد مازور، یوجین لوی و آن کیوساک.
رنگی، ۱۱۷ دقیقه.
«داگ کینی» (کیتن مردی است که برای انجام مسئولیت‌های بی شمارش، وقت کم دارد. وقتی دانشمندی، «دکتر اوئن لیدز» (یولین) نوعی درمان عجیب را به او پیشنهاد می‌کند، «داگ» می‌پذیرد. دکتر خیلی زود موجودی شبیه او را بازسازی می‌کند. همزمان، دو نفر بودن و در دو جای مختلف حضور داشتن، ابتدا برای داگ خوشایند است اما مشکل زمانی شروع می‌شود که «داگ» شماره دو هم احتیاج به بدل پیدا می‌کند. به این ترتیب «داگ» های بیشتری شبیه سازی می‌شوند که هرکدام جنبه ای از شخصیت «داگ» اصلی را دارا هستند و همین موجب چندین برابر شدن مشکلات او می‌شود و زندگی را، به خصوص، برای همسرش «لارا» (مک داول) بسیار پیچیده تر می‌کند…
کی از بهترین کمدی‌های هالیوودی دهه ۱۹۹۰، درباره سردرگمی و استیصال انسان معاصر که زندگی در جامعه مدرن و ماشینی امریکا را زیر سؤال می‌برد و بروز اسکیزوفرنی را از عوارض آن قلمداد می‌کند. فیلم پر است از فکرهایی که اگر هم بکر نیستند، نحوه ارائه شان کاملا بدیع است. اما آنچه فیلم را تا به آخر تماشایی نگاه می‌دارد، بیش از هر چیز، بازی خلاق کیتن است در چهار نقش مستأصل، لاابالی، مؤدب و نیمه دیوانه.
