اختراع گوهٔ گلف
سال 1922 م
هنگام توپ گذاری
تاریخ غنی گوه (tee: مکان برجسته‌ای که بازی را از آن جا شروع می‌کنند, توپ را روی آن قرار می‌دهند وسپس به توپ ضربه می‌زنند.) کوچک گلف
پیش از اختراع گوهٔ گلف, گلف بازهایی که می‌خواستند توپ گذاری کنند, این کار را روی مخروط شنی انجام می‌دادند که به مخروط گوه گلف (tee box) مشهور بود. آن‌ها یک مشت شن بر می‌داشتند و آن را به شکل مخروطی کوچک در می‌آوردند تا توپ را روی آن بگذارند و بزنند, سپس با حولهٔ کوچکی باقیماندهٔ شن را از دست‌هایشان پاک می‌کردند و پا پیش می‌گذاشتند تا توپ را بزنند. در اواخر قرن نوزدهم, جذابیت این کار برای عده‌ای از دست رفت و گروهی از مخترعان, حق اختراع انواع گوناگونی از گوهٔ گلف را ثبت کردند. بعضی از این گوه‌ها روی زمین قرار می‌گرفت, بعضی دیگر به درون زمین فرو می‌رفت. گوه‌ها از سنجاق و کمی لاستیک و به انواع روش‌ها درست شده بود.
همهٔ گوه‌های اختراعی وجه مشترکی داشت: بیشترشان اصلا توجه گلف‌بازها را جلب نمی‌کرد, در حالی که برخی از آن‌ها نمی‌خواستند دست‌هایشان کثیف شود, بیشترشان نمی‌توانستند بازی گلف را بدون مخروط‌های شنی تصور کنند. هر چه باشد, سنت چنین بود.
در سال 1922, دندانپزشک و گلف باز مشتاقی به نام ویلیام لوول (William lowell) با استفاده از ابزار دندانپزشکی, گوهٔ خودش را تراشید و درست کرد. او آن را به رنگ قرمز درآورد و گوهٔ قرمزی نامید. دکتر لوول زیرک, همچنین شیوه‌ای اختراع کرد تا مردم را متقاعد کند برای این محصول پول بپردازند: تبلیغات ورزشی.
لوول به والتر هگن, (walter hegen), قهرمان گلف ایالات متحده, مبلغ 2500 دلار پرداخت تا محصولش را تبلیغ کند. هر گلف باز, ناگهان می‌خواست یک گوهٔ قرمز داشته باشد. لوول بیش از هفتاد میلیون گوهٔ قرمزی فروخت. این گوه و تمام تبلیغات ورزشی, از آن هنگام به بعد با مانده است.
اختراع لوول, همراه با چند گوهٔ دیگر که پیشتر اختراع شده بود, نتوانست توجه گلف بازها و دنیای گلف بازی را به خود جلب کند.
چرا دندانپزشک‌ها این قدر به گوهٔ گلف علاقه دارند؟ گوهٔ چوبی اولیه را که در آمریکا اختراعش به ثبت رسید, جرج گرانت, اولین دندانپزشک سیاهپوست دانش آموختهٔ دانشکدهٔ دندانپزشکی دانشگاه هاروارد اختراع کرد. این گوه, لاستیکی بود که سری چوبی داشت. او از این نمونه, چند عدد برای خودش و دوستانش ساخت, اما باز هم توجه بیش‌تر گلف بازان را به خود جلب نکرد.
