ارکستر خالی – بخوان، بخوان، بخوان!
«دیسوکی اینویی» نوازندهٔ «درامز» و مدیر یک گروه موسیقی کاباره‌ای در «کُبی» ژان بود. بعدها گفت: «بین ۱۰۸ نوازندهٔ کاباره‌ای کُبی، من بدترینشون بودم.» گروه برای کسب درآمد، نسخهٔ بی‌کلام آهنگ‌های معروف ژاپنی را اجرا می‌کرد تا تجار میان سال میکروفون به دست بگیرند و اواز بدصدا و بلندی ب روی آن بخوانند.
یکی از مشتریان که مدیر عامل یک کارخانهٔ فولاد بود، از اینویی پرسید آیا گروه حاضر است با او به سفری کاری بیاید و آن جا بنوازد تا او بخواند؟ در عوض اینویی آهنگ را بر روی نوار ضبط کرد و او هم با کمال میل آن را خرید.
از این اتفاق ایده‌ای به ذهن اینویی خطور کرد.
در ۱۹۷۰ او وگروهش یازده جعبهٔ موسیقی درست کردند، که نوار ضبط شدهٔ آهنگ‌های بی‌کلام آنها را پخش می‌کرد، و به بارها اجازه دادند. این اتفاق جریانی را پدید آورد که به همه دنیا سرایت کرد و هنوز هم به قدرت ادامه دارد.
ژاپنی‌ها آن را «ارکستر خالی» می‌نامند و منظور از آن آن آهنگ بی‌کلام است.
«کاراوکی»
