در جستجوی ذرت بوداده‌ای بهتر
سال ۱۹۶۷ م
دانه‌دار ترین داستان کتاب
او اولین کسی بود که این گفتهٔ مردم دربارهٔ خودش را تصدیق می‌کرد: ” کشاورزی با قیافه و نام خنده‌دار.” این شخص تحصیلات خود را در رشتهٔ کشاورزی در دانشگاه پردو در سال ۱۹۲۸ به پایان رساند و در جایگاه مامور کشاورزی ناحیه‌اش کار کرد و با موفقیت مزرعه دوازده هزار جریبی را مدیریت کرد. او همچنین در جایگاه معلم دبیرستان و مدیر عامل ادارهٔ توزیع کود کشاورزی کار کرد.
این کشاورز که همیشه به یقه‌اش پاپیون می‌بست از میان تمام این کارها و موفقیت‌ها به پرورش نوع جدیدی از ذرت علاقه مند شد. او با شریکی به نام چارلی بومن همراه شد و ده‌ها سال وقت صرف کردند تا بیش از سی هزار نوع ترکیب ذرت را با هم پیوند زنند. در سال ۱۹۶۵, سرانجام به دانهٔ ذرت کاملی دست یافتند, البته برای بو دادن.
آنها ذرت جدید را پاپیون قرمز نامیدند. به این دلیل که تولید این ذرت نسبت به ذرت بود دادهٔ معمولی دو برابر گران‌تر بود, هیچ شرکت بزرگی را برای انتخاب آن نتوانستند متقاعد کنند, بنابراین از فروشگاه‌های کوچک شروع کردند و آن را پشت واگن قطار حمل کردند و به فروشگاه‌هایی در سراسر ایندیانا فروختند. موفقیت واقعی روزی به سراغشان آمد که با مدیر بازاریابی‌ای در شیکاگو مشورت کردند که از آنها سیزده هزار دلار پول گرفت تا به آنها توصیه کند: برای ذرت بو داده نام خنده دار کشاورز را انتخاب کنند.
سال‌ها بعد اورویل ردن بیکر (orville redenbacher) با یادآوری این خاطره می‌خندید و می‌گفت: ” آنها به ازای دریافت چنین مبلغ کلانی, به نامی رسیدند که مادرم مجانی و بدون پرداخت وجهی برایم انتخاب کرده بود.” بنابراین نام پاپیون قرمز به ذرت بو دادهٔ خوشمزهٔ اورویل ردن بیکر تغییر کرد و خیلی زود مشهورترین ذرت بو داده در سراسر آمریکا شد.
ردن بیکر در گروه موسیقی دانشگاه پردو نوازندهٔ سوسافون (sousaphone: نوعی آلت موسیقی بادی لوله‌ای دایره وار) بود. او حدود شصت سال داشت که ذرت بو داده‌اش مشهور شد. موفقیت او تا حدی به توانایی‌های اورویل, سخنگویی موفق و حاذق در تبلیغ محصول بستگی داشت. او در آگهی‌های تبلیغاتی بسیار ظاهر شد و بیش از یک دهه پس از مرگش برای محصولی که تولید کرده بود, فروشندهٔ مشهوری باقی ماند.
ذرت بو داده در مدت پنج هزار سال چندان تغییر نکرده بود تا آن که ردن بیکر و بومن (bowman) با ذرت جدیدشان وارد بازار شدند. بیش‌تر ذرت‌های بو داده هنگام بو دادن بیست برابر اندازهٔ خودشان بزرگ می‌شوند. نوع ردن بیکر- بومن, از نظر حجم چهل برابر بزرگ‌تر می‌شود و سبک‌تر و پفی‌تر به نظر می‌آید. همچنین تعداد ذرت‌های بو ندادهٔ کم‌تری باقی می‌ماند که ردن بیکر آنها را “خجالتی‌ها” می‌خواند.
