روبرت گرویک، پیشگام راه آهن

روبرت گرویگ که در سال ۱۸۲۰ در کارلسروههٔ آلمان دیده به جهان گشود، با طرح شجاعانهٔ خود، برای کسانی که اندیشهٔ ساختن خطوط آهن مناطق کوهستانی را در سر می‌پروراندند، سرمشق خوبی شد. راه آهن دولتی آلمان در روز ۶ دسامبر سال ۱۹۸۵، یادوارهٔ صدمین سالروز درگذشت این مهندس بزرگ راه آهن را برگزار کرد.

روبروت گرویگ (Robert Gerwig) اعتقاد راسخ داست که قدرت و سلامت اقتصادی هرکشور به وجود خطوط ارتباطی و جاده‌ها بستگی دارد و باید وسیله‌ای برای رسیدن به هدفهای اجتماعی باشد. او در تمام دوران زندگی پُر بار خود بر این باور بود و برای راه آهن بهای ویژه‌ای می‌داد.

شهرت او از زمانی آغاز شد که توانست یکی از بزرگترین طرحهای مواصلاتی را بین اوفن بورگ – کنستانس، از طریق راین علیا به اجرا درآورد.

پدرش کریستیان گرویگ، از دوستان نزدیک شاهزادهٔ راین، از استعداد روبرت در ریاضیات آگاه بود. و به همین جهت پس ازپایان تحصیلات دبیرستان، او را به مدرسهٔ عالی فنّی در کارلسروهه فرستاد. روبرت از سال ۱۸۳۷ تا ۱۸۴۱ درآنجا به مطالعهٔ و تحصیل مشغول شد و در پایان کار و هنگام امتحانات مدرسهٔ عالی، استادان خود را متقاعد کرد که: «روبرت استعداد بی‌نظیری دارد و از زمان خود بسیار فراتر می‌داند!».

مهندس جوان روبرت گرویگ در سازمان مدیریت عالی خدمات آبرسانی و راه سازی کارلسروهه به خدمت دولت درآمد و به زودی حسّ اعجاب و احترام همگان را برانگیخت. گرویگ علاوه بر مسئولیت خود در شغل یاد شده، ریاست هنرستان ساعت سازی شُوراتسوالد را هم به عهده داشت. او بین سالهای ۱۸۵۰ تا ۱۸۵۷ هنوز کارچشمگیری عرضه نکرده بود و تنها در تعریض و تسطیح جاده‌های کوهستانی فعالّیت می‌کرد.

در سال ۱۸۵۷ مأموریت اتمام جاده‌ای که از شُوارتسوالد می‌گذشت به او واگذار شد. دو سال بعد، یعنی در سال ۱۸۵۹، نخستین قطار از طریق راه آهن یاد شده وارد شهر فیلینگن شد. امّا مشکل ترین قسمت کار، ایجاد راه آهن بین ها وزاخ و فیلینگن در منطقهٔ سخت و پُر مخاطرهٔ کوهستانی بود. درست زمانی که مقدّمات امر برای آغاز کار این قطعه آماده شده بودف جنگ سال ۱۸۶۰ بین آلمان و فرانسه، شروع شد و کار را متوقّف ساخت. در تابستان ۱۸۷۰، پس از پایان جنگ، کارگران آلمانی که در لباس سربازی به جبهه اعزام شده بودند، به میهن خود برگشتند و کارگران ایتالیایی را روانهٔ کشور خود ساختند خوشبختانه در این فاصله زیان چشمگیری متوجّه تأسیسات نیمه تمام بخصوص تونلها- نشده بود. سرانجام در پاییز سال ۱۸۷۳ کار این جاده به پایان رسید.

در آغاز ماه نوامبر همان سال نخستین قطار باری که به علّت آماده نبودن واگنهای مسافری، کار قطار مسافربری را هم انجام می‌داد، از این خط گذشت و فصل تازه‌ای در کتاب صنعت راه‌آهن گشوده شد.

دولت محلّی به خاطر این کار شگرفت او را ستود. هزینهٔ برآورد شدهٔ طرح به حدود پنجاه میلیون مارک بالغ شد و قطعهٔ یاد شده، زیباترین خط آهن کوهستانی آلمان نام گرفت.

در سال ۱۸۵۹ نام روبرت گرویگ در اروپا با خطوط آهن و هنر جاده‌سازی به هم پیوسته بود. دولت سویس از این موضوع آگاهی کاملی داشت و به همین دلیل از او خواستند تا نظارت طرح راه آهن منطقهٔ آلپ سویس را به عهده گیرد. گرویگ ناچار بود از خدمت دولت مرخص شود و تقاضای خود را تسلیم مقامات محلّی کرد. درپایان سال ۱۸۶۳ با این تقاضا موافقت شد وطیّ نامه‌ای رسمی به او اطلّاع دادند که: «سرمهندس خطوط آهن آقای روبرت گرویگ بنا به میل شخصی خود می‌تواند برای نظارت در خط آهن گوتهارد –لوکمانیر، چهار هفته از مرّخصی استفاده کند»

نوشتهٔ: برنارد واگنر ترجمهٔ حسین بایرامی