ماجرای ابرتوپ عراق و دکتر جری بول

در ۲۲ مارس ۱۹۹۰، دکتر جری بول در برابر در ورودی آپارتمان خود در بروکسل (گویا به دست اسراییلی‌ها) به قتل رسید. در دهم ماه آوریل، ماموران جاسوسی اسراییل به گمرک انگلیس اطلاعاتی دادند و در نتیجه 8 لوله 20.5 متری به قطر داخلی یک متر که ضخامت آن از 20 تا 30 سانتی‌متر بود، توقیف شد. این لوله‌ها به توسط شرکت شفیلد فورمستر ساخته شده بودند و می‌توانستند فشاری معادل 2 برابر لوله‌های توپ تانک‌های فعلی را تحمل کنند. سازندگان این لوله‌ها و کشور عراق ادعا می‌کردند که این لوله‌ها برای صنایع نفت در نظر گرفته شده‌اند، ولی ماموران گمرک عقیده داشتند با سوار کردن لوله‌ها بر روی هم یک لوله توپ عظیم به دست خواهد آمد. قطعاتی از این توپ هم در گمرک یونان توقیف شد.

جری بول در سال ۱۹۲۸ در کانادا به دنیا آمد و در بیست سالگی موفق به اخذ دکترای علوم ریاضی گردید. در سال ۱۹۵۲، افسر توپخانه ارتش کانادا بود و علاقه وی به توپ‌های دوربرد نیز در همین جا متجلی شد. وی علاقه‌مند به ژول ورن و توپ افسانه‌ای او بود که می‌توانست از روی زمین به کره ماه گلوله‌ای را پرتاب کند. سپس به طور جدی‌تر به توپ‌های آلمانی می‌اندیشید که در سال 1918 پرتابه‌ها را به بیش از 120 کیلومتر گسیل می‌کرد. و این به نوعی پدر بزرگ ابر- توپ جدید عراقی ساخته جری بول بود.

پروژه او طرح تحقیق ارتفاع بالا یا HARP نامیده شد و هزینه‌های علمی آن را دانشگاه کانادایی مک‌گیل در مونترآل بر عهده گرفت و برای آزمایش محلی در جزایر آنتیل در 500 کیلومتری جنوب مارتینیک در نظر گرفته شد. آزمایش‌های بول هم‌چنان دنبال می‌شد، امریکایی‌ها و کانادایی‌ها هم‌چنان به کمک‌های خود ادامه می‌دادند تا جایی که جری بول حساب کرد که می‌تواند یک بار 225 کیلوگرمی را به ارتفاع 100 کیلومتر و 90 کیلوگرمی را به 170 کیلومتر گسیل کند.

در ۱۹ نوامبر ۱۹۶۶، در برابر جمعی از پژوهش‌گران، مهندسان و متخصصان جنگ کانادایی و امریکایی، ابر-توپ بول در آسمان آبی آنتیل بار 84 کیلوگرمی را به ارتفاع 180 کیلومتر پرتاب کرد.

از آن زمان تاکنون، این رکورد شکسته نشده است که منطبق با برد افقی ۲۰۰ کیلومتر است. وی موفق شد شرکت پژوهش فضایی را تاسیس کند و در مرز کبک و ورمون، فضایی به وسعت ۴۰۰ هکتار را به مرکز پژوهشی خود تبدیل کرد.

به هر حال آن‌چنان که رسانه‌ها نوشتند، توپ سفارشی صدام حسین با 150 متر طول (نصف برج ایفل) و 700 کیلومتر برد با خرج اتمی و قطر یک متر می‌توانست بزرگ‌ترین بمباران‌کننده قرن شناخته شود ولی بعد با اظهار تردید متخصصان این طول به 40 متر و برد 100 کیلومتر رسید که البته امکان‌پذیر بود. اما آن‌چه در این قضیه دشوار است تفکیک راست از دروغ و حقیقت از مجاز است.

به هر حال توپ عراقی، چنان‌چه وجود داشته باشد به نظر می‌رسد بیشتر به منظور پرتاب مواد شیمیایی یا میکروبی بوده است. ولی احتمال دارد در واقع لوله‌های توقیف شده حقیقتاً برای مقاصد دیگر یعنی لوله‌های نفتی در نظر گرفته شده بودند.

(نقل به تلخیص از سیانس اوی، ژوئیه ۱۹۹۰، شماره ۸۷۴) – مجله دانشمند