منتها درجهٔ اپرا

آن‌ها «ستاره‌های راک» دوران خود بودند. مانند ورزشکاران امروزی، در اوایل جوانی «پیشکاران» به سراغشان امده بودند و به آن‌ها پیشنهاد حمایت مالی، آموزش‌های موسیقیایی و بخت در دست کردن حلقهٔ شهرتو ثروت داده بودند. افرادی که موفق می‌شدندشهرتی جهانی، پولی ورای تصور و حمایت همه جانبهٔ طرفداران پر و پا قرص در انتظارشان بود. اما ان‌ها برای این موفقیت هیجان‌انگیر، بهایی غیرقابل تصور پرداخته بودند.

اختگی!

این‌ها «کَستِراتی» نامیده می‌شدند، پسران خوانندهٔ اپرا که برای حفظ صداهای زیرشان، قبل از سن بلوغ اخته می‌شدند. آن‌ها می‌توانستند صدای زیر زنانه را با قدرت شُش مردانه ترکیب کنند. این رسم در قرن شانزدهم میلادی شکل گرفت، در زمانه‌ای که خوانندگی اپرا برای زنان ممنوع بود. به قولی، سالانه 4000 پسر، به این منظور تحت عمل جراحی قرار می‌گرفته‌اند، اما تعداد اندکی از آن‌ها به فوق ستاره بدل می‌شدند. در بین سال‌های 1650 تا 1750 در اروپا، به ندرت اپرایی اجرا می‌شد که حداقل یک کستراتی در آن نباشد. کستراتی‌های مشهور، آنقدر متقاضی داشتند که برای قبول نقش، «تک خوانی» های اپراها را مطابق میل‌شان تغییر می‌دادند.

اجراهای فوق العادهٔ کستراتی‌ها کمک قابل توجهی به محبوبیت اپرا کرد. ولی در اواخر قرن هجدهم میلادی، این رسم وحشیانه مورد نفرت هواداران اپرا قرار گرفت و به آرامی از بین رفت. کستراتی تا اوایل قرن بیستم در بعضی گروه‌های آوازی کلیسایی همچنان محبوب بود.

والدین کودکان نابغه، اغلب به امید رهایی فرزندشان از فقر و بدبختی به اختگی آنها رضایت می‌دادند والدینی که برای کمک به پیشرفت فرزندشان، هیچ نداشتند.