کنترل از راه دور تلویزیون را چه کسی اختراع کرد؟

خیلی‌ها آگهی‌های تلویزیونی را دوست ندارند. یوجین مک دونالد می‌خواست به نحوی آن‌ها را از بین ببرد. مک دونالد که بنیانگذار شرکت سهامی زنیت (zenith) بود, فکر کرد اگر مشتریان مبلغی بابت حق اشتراک تلویزیونی بدون آگاهی بپردازند از نظر تجاری بهتر است, بنابراین جنگی علیه آگاهی‌ها و تبلیغات برپا کرد و از مهندسانش خواست کنترل از راه دوری بسازند که صدای آگهی‌ها را خاموش کند.

اولین تلاششان در سال 1950, کنترل از راه دوری بود که به کابلی سیمی به نام ” گروه تنبل‌ها” وصل می‌شد. مشتریان کابل سیمی را دوست نداشتند, بنابراین زنیت روی کنترل از راه دور بی سیمی کار کرد.

آن‌ها بسیار امیدوار بودند “فلاش ماتیکی” بسازند که یوجین پولی در سال 1955 اختراع کرد. این وسیله, پرتوی نوری به یک سلول نوری برقی (فوتوالکتریک تلویزیون) می‌تابید و اولین کنترل از راه دور بی‌سیم تلویزیون محسوب می‌شد.  اما مشکلاتی داشت که باعث شد، هیچ وقت اختراع عملی کاربردی در نظر گرفته نشود. هر بار که کسی لامپی را در خانه روشن می‌کرد, کانال تلویزیون‌ها نیز عوض می‌شد!

دوباره به طرح اولیه بازگشتند و این بار از گروه فروش زنیت خواستند کنترل از راه دوری بسازد که به باتری نیاز نداشته باشد. فیزیکدانی به نام رابرت آدلر راه حلی یافت: او کنترل تعویض کانالی ساخت که از چکش‌های فنر داری استفاده می‌کرد تا به میله‌های آلومینیومی ضرباتی وارد کند و به این ترتیب, صداهای مافوق صوتی تولید می‌کرد که گیرندهٔ درون تلویزیون می‌توانست آن‌ها را تشخیص دهد. وقتی دکمه‌ها را فشار می‌دادید, کنترل از راه دور صدای کلیک مختصری می‌کرد, به همین دلیل به ” کلیک کننده” مشهور شد.

وقتی مک دونالد آن را دید, به وجد آمد و مرتب فریاد می‌زد: ” باید داشته باشیمش! باید داشته باشیمش!” کنترل از راه دور جدید که دستور فضایی (space command) نام داشت, در سال 1956 وارد بازار شد. کنترل از راه دورها نتوانستند از شر آگهی‌ها خلاص شوند, اما مردم به کمک آن, مرتب از این کانال به آن کانال می‌روند.

آدلر که مخترع پر کاری بود, بیش از 180 اختراع به نام خود ثبت کرد. اولین اختراع او در سال 1943 و آخرینش 64 سال بعد در سال 2007 بود, یعنی درست پس از مرگش, حق اختراع گرفت. بنا بر گفتهٔ همسرش, مخترع کنترل از راه دور, خودش زیاد تلویزیون تماشا نمی‌کرد و ” بیشتر کتاب می‌خواند”.

کنترل از راه دور بسیار ساده بود و چهار دکمه داشت: کانال بعدی, کانال قبلی, روشن و خاموش, صامت کننده, اما به گیرنده‌ای نیاز داشت که شش لولهٔ توخالی درون دستگاه تلویزیون داشت تا این نشانه‌ها را تشخیص دهد. این کنترل از راه دور به مدت یک ربع قرن, همچنان استاندارد صنعت باقی ماند.

“مردم مرا متهم می‌کنند که آن‌ها را جلوی تلویزیون به سیب زمینی وارفته‌ای تبدیل کرده‌ام و من هم می‌گویم: بله! درست می‌گویید!”