فیلم داستان عامه‌پسند – داستان، نقد و بررسی – Pulp Fiction (1994)
سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : لارنس بندر
کارگردان : کوئنتین تارانتینو
فیلمنامه‌نویس : راجر ایواری و تارانتینو، بر مبنای داستان‌هائی نوشتهٔ ایواری و تارانتینو
فیلمبردار : آندری سکولا
هنرپیشگان : جان تراولتا، ساموئل ل. جکسن، اوما تورمن، بروس ویلیس، هاروی کایتل، وینگ رامس، اریک استولتس، رزانا آرکت، استیو بوسکمی و تارانتینو
نوع فیلم : رنگی، ۱۵۴ دقیقه
دو آدم‌کش به نام‌های ̎وینسنت̎ (تراولتا) و ̎جولز̎ (جکسن) از طرف ̎مارسلوس والاس̎ (رامس) مأموریت می‌یابند تا چمدانی را که دزدیده شده، از سارقان پس بگیرند و در جریان این عملیات به طرز معجزه‌آسائی نجات پیدا می‌کنند. ̎وینسنت̎ مأمور می‌شود تا ̎میا ̎ (تورمن)، همسر ̎والاس̎ را گردش ببرد.
اما ̎میا ̎ بر اثر استفادهٔ بیش از حد مواد مخدر، به حال اغما می‌افتد و ̎وینسنت̎ با تلاش فراوان او را نجات می‌دهد. ̎والاس̎ به بوکسوری به نام ̎بوچ̎ (ویلیس) دستور می‌دهد تا در مسابقهٔ بعدی خود ببازد، ولی ̎بوچ̎ سرپیچی می‌کند و مجبور به فرار می‌شود. با این همه سرانجام با نجات ̎والاس̎ از دست دو مرد، از انتقام او جان سالم به در می‌برد.
کولاژی درخشان و غیرمنتظره از کارگردانی جوان و مستعد که کلیشه‌ها را درهم می‌شکند، قید زمان را از میان بر می‌دارد و یا به کارگیری دوبارهٔ آنها، گونه‌ای نو می‌آفریند. ارجاع‌های سینمائی (ناخودآگاه یا به طور عمد) در لحظه به لحظهٔ فیلم حضور دارند: صحنهٔ رقص ̎میا ̎ و ̎وینسنت̎ متأثر از دستهٔ جداگانهٔ ژان لوک‌گدار (۱۹۶۴) است، چمدان که هرگز محتویاتش معلوم نمی‌شود یادآور بوسهٔ مرگبار رابرت آلدریچ (۱۹۵۵) و صحنه‌ای که ̎بوچ̎ پشت چراغ قرمز، ̎والاس̎ را می‌بیند، بیمار روانی آلفرد هیچکاک (۱۹۶۰) را به خاطر می‌آورد.
فیلمنامهٔ عالی فیلم کار مشترک تارانتینو و ایواری است و گفت‌و‌گوهای رومزهٔ لس‌آنجلسی به طرز درخشانی در آن به کار گفته شده‌اند. بازی‌های بازیگران، چشم‌گیر و موسیقی متن ̎انتخابی̎ فیلم یکی از جذاب‌ترین موسیقی فیلم‌های دههٔ ۱۹۹۰ سینمای هالیوود به شمار می‌آید.
