اینترنت ADSL از امروز و اینترنت همراه از فردا دوباره متصل می‌شود، اما آیا شاهد پوزش‌خواهی با پرداخت غرامتی خواهیم بود؟!

بنا به اخبار منتشر شده توسط خبرگزاری‌ها و گزارشات کاربران هم‌اینک اتصال ADSL شماری از کلان‌شهرها برقرار شده است، اما کاربرانی اینترنت سلولار باید تا فردا برای اتصال مجدد منتظر بمانند. حتی اینترنت به اصلاح ثابت TD-LTE ایرانسل هم تا هنگام نوشتن این سطور برقرار نشده و همچنان کاربران باید منتظر بمانند.

سوال اینجاست که آیا باید خوشحال باشیم؟

پاسخ من احتمالا مانند بسیاری از شماها منفی است.

برخی‌ ممکن است اینترنت برایشان تنها وقت‌گذرانی در شبکه‌های اجتماعی باشد. هستند کسانی که تصور می‌کنند دیگر یکی دو ساعت اسکرول و به اصطلاح حیرانی در اینستاگرام و تلگرام و واتس اپ، دیگر ارزش شکوه و شکایت ندارد!

اما من دقیقا مخالف این فکر می‌کنم و بر این باورم که حتی باید به وقت‌گذرانی کاربران هم احترام بگذاریم.

اطاله کلام و شاید بیهوده باشد که از حجم زیان‌های شرکت‌های ارائه دهنده خدمات و سایت‌های فروشگاهی سخن به میان بیاوریم.

میزان فروش اشخاص یا شرکت‌هایی که کاملا به شبکه‌های اجتماعی متکی بودند، در این مدت صفر شد و به علاوه حتی فروشگاه‌هایی که سرور داخلی داشتند و همچنان در این ایام فعال بودند به خاطر از دست دادن هیت ناشی از سرچ‌های گوگلی، کلی آسیب دیدند.

اگر میزان کارهایی که به خاطر نبود اینترنت در مدت به تعویق افتادند را حساب کنیم و اگر تعداد مقالات خوانده نشده یا نوشته نشده را به حساب بیاوریم، تاثیر این قطعی چیزی خواهد بود که شاید یکی دو ماهی عواقب آن پایدار خواهد بود.

در نظر آورید که بسیاری از ارتباطات خانوادگی و کاری بین ایرانیان داخل و خارج کشور در این مدت کاملا قطع بود.

نگوییم فضای مجازی! اینترنت دیگر جزئی جدایی ناپذیر از زندگی و شخصیت ماست!

و چقدر من از استفاده از واژه فضای مجازی متنفرم. این اصطلاح غالبا توسط ناآشنا با ماهیت وب استفاده می‌شود، گویی که ما دو دنیا داریم، یک دنیای فیزیکی و یک دنیای اینترنتی!

اما نه! مدتهاست که دیگر حد فاصلی بین اینترنت و خود فیزیکی ما وجود ندارد. گویی که اینترنت برای ما چشم و گوش و زبان شده.بدون اینترنت ما حتی از وقایع شهر کوچک هم بی‌خبریم.

اینترنت دیگر استطاله‌ای از خود فیزیکی ماست. گویی بخشی از ذهن و حافظه ما اینترنت شده:

یک زمانی تصور می‌کردیم که برای ارتقای حافظه و پردازش خود، زمانی خواهد رسید که نیاز به پیوند ریزپردازنده‌ها و حافظه‌های جانبی به دستگاه عصبی خواهیم شد، اما حالا اینترنت بدون نیاز به چنین پیوندهای عجیبی بخشی از ذهنیت ما شده است.

به علاوه اینترنت دیگر بخشی از شخصیت ما شده است. در این سال‌های برقراری اینترنت چه بسیار پیش آمده که متوجه تهی‌مغز بودن برخی از دوستان و آشنایان و یا غنای تفکر برخی دیگر شده‌ایم و ما دقیقا به خاظر نوشته‌ها و فورواردهای آنها در جای جای اینترنت بوده که متوجه بخش ناپیدای شخصیت بسیاری از دوستان خود شده‌ایم.

اینترنت توانایی‌ها و نیز ضعف‌های ما را عیان کرده است.

با توجه به اینها گرفتن اینترنت از ما، دیگر شباهتی با قطع خطوط تلگراف در دهه‌های دور ندارد. قطع اینترنت یعنی محو شدن و از بین رفتن بخشی از وجود و تعاملات ما.

پیداست که در این نوشتار عامدانه وارد زوایای دیگر قطع اینترنت نشده‌ام. صرفا می‌خواستم بگویم که قطع اینترنت برای همه ما -اعم از شرکت‌های بزرگ ارتباطی ، فروشگاه‌ها، استارت آپ‌ها، دانشجوها و توده مردم- در حکم فاجعه بود و جبران این خسران، کار بسیار دشواری خواهد بود.

قطع اینترنت، پاییز امسال برای همیشه در حافظه جمعی ما شاید با کیفیت 8K حک شده و نقش بسته و خاطره‌ای خواهد بود، سخت ناگوار!