توکسوپلاسموز در بارداری چه عوارضی دارد و چطور درمان می‌شود؟
توکسوپلاسموز به دلیل تماس با گربه یا مصرف گوشت خام به مادر منتقل می‌شود و عفونت حاد در طی بارداری ممکن است نوزاد را درگیر کند.
در خانمی که نقص ایمنی ندارد و دچار توکسوپلاسموز حاد شده است، تا ۶ ماه پس از ابتلا به عفونت حاد، احتمال انتقال عفونت به جنین وجود دارد، بنابراین در خانم‌هایی که دچار توکسوپلاسموز حاد شده‌اند، توصیه می‌شود تا ۶ ماه پس از آن باردار نشوند.
نقص ایمنی در مادر باردار موجب فعال شدن عفونت قدیمی می‌شود و در موارد نادری درگیری جنین به این دلیل است. احتمال انتقال عفونت به جنین با سن حاملگی ارتباط مستقیم دارد و در سه‌ماهه سوم بیش از سه‌ماهه اول است. شدت بیماری جنین با سن حاملگی ارتباطی معکوس است و در مواردی که جنین در سه‌ماهه اول مبتلا شده، شدیدتر است.
بیشتر نوزادان دچار عفونت ساب کلینیکال هستند و در هنگام تولد علامتی ندارند، البته ممکن است معاینه چشم و بررسی نورولوژیک ناهنجاری‌هایی را نشان دهد.
یافته‌های کلاسیک هیدروسفالی، کوریورتینیت و کلسیفیکاسیون‌های داخل مغزی مطرح کننده توکسوپلاسموز مادرزادی است.
سایر تظاهرات توکسوپلاسموز مادرزادی عبارتند از:
- کوچک برای سن حاملگی SGA
- زردی
- هپاتواسپلنومگالی
- راش ماکولوپاپوار منتشر
- تشنج
توکسوپلاسموز مادر زادی موجب کلسیفیکاسیون کورتیکال منتشر می‌شود، درحالی‌که عفونت CMV موجب کلسیفیکاسیون پری ونتریکولار می‌گردد.
تست‌های سرولوژیک روش اصلی تشخیص هستند. IgG علیه توکسوپلاسما ۲-۱ ماه پس از عفونت ظاهر می‌شود. در نوزادانی که مثبت شدن IgG (seroconversion) یا افزایش ۴ برابری تیتر IgG یافت شود، برای تائید تشخیص IgM علیه توکسوپلاسما اندازه‌گیری می‌شود.
اندازه‌گیری IgA و IgE علیه توکسوپلاسما نیز به تائید تشخیص توکسوپلاسموز مادر زادی کمک می‌کند. پس از تائید آزمایشگاهی بررسی‌های زیر توصیه می‌شود:
- معاینه چشم‌پزشکی
- بررسی شنوایی
- بررسی نورولوژیک (CT و بررسی CSF)
توکسوپلاسموز مادرزادی با ترکیب پریمتامین و سولفادیازین به مدت یک سال درمان می‌شود. برای کاهش عوارض پریمتامین، اسیدفولیک نیز تجویز می‌گردد.