وقتی فیلم‌های قدیمی، تصادفی حال‌خوب‌کن می‌شوند: فیلم Last Known Address با بازی لینو ونتورا

زندگی همچون ثروت از کف رفته‌ای است وقتی که قطره‌ای از آن نچشیده باشیم، به قدر امیال خویش.

میهای امینسکو

این اصطلاح فیلم «حال خوب کن» هم اصطلاح جالبی است. هر فیلم خوبی لزوما حال خوب کن نیست.

به چه فیلمی حال خوب کن می‌‌گوییم؟

فیلمی که در شرایطی که به شدت خسته، افسرده، بی‌رمق، تنها و بی‌انگیزه هستیم، به دادمان برسد.

فیلمی که با جادویی مناظر، موسیقی، داستان، دیالوگ‌های صمیمانه و لطافت تعامل هنرپیشه‌ها، حال و هوایمان را از این رو به آن رو کند.

سینما، گاهی به معجزه شبیه می‌شود و این معجزه‌ها، گاهی به شدت شخصی هستند. یعنی فیلمی که در یک روز حال من را خوب کند، اصلا اجباری نیست که حال شما را هم بتواند خوب کند.

فیلم حال خوب کن، مثل کلیدی است که تصادفی با قفل ذهنی شما جور می‌شود و بازش می‌کند.

چند وقت پیش به مناسبت زادروز یکی از هنرپیشه‌های قدیمی مورد علاقه‌ام، یعنی لینو ونتورا، چند تا از فیلم‌های دوبله را دانلود کرد. راستش از اینکه دیدم سایت‌های دانلودمان دچار ضعف شده‌اند و برخی از دوبله‌های سابقا موجود را نمی‌شود، پیدا کرد، مقداری ناراحت شدم. اما خب، هر چیزی که موجود بود را دانلود کردم.

امروز با خودم گفتم که یکی از آن فیلم‌ها را با عنوان Last Known Address را ببینم. فیلم در imdb‌ نمره 7 را دارد.

داستان فیلم هم نسبتا ساده است و پیچیدگی خاصی ندارد.

فیلم برخلاف انتظار بسیار به دلم نشست. دوبله زنده‌یاد حسین عرفانی و جلال مقامی در این فیلم، بسیار عالی بود.

یکی از چیزهایی که بسیار پسندیدم و مدت‌ها بود از دیدنش خودم را محروم کردم، دیدن فیلمی بود که در شرایط بسیار شتاب‌زده و به شدت تکنولوژیک امروزی، ساخته نشده باشد.

داستان فیلم در زمانی سپری می‌شد که خودروها بسیار ساده بودند، مناظر آپارتمان‌ها شبیه دو دهه پیش خودمان بود و سنگفرش‌های قدیمی چشم‌نواز بودند.

به جای موبایل و پیامک و هک و کامپیوتر، همه کارها با دستگاه‌های تلفن قدیمی انجام می‌شد.

از همه بامزه‌تر صحنه‌ای بود که پلیس داستان و همکارش با بازی لینو ونتورا و مارلین جوبرت، داشتند بایگانی یک داروخانه را برای یافتن آدرس یک بیمار با استفاده از چندین جلد قطور دفاتر ثبت اطلاعات، پیدا می‌کردند!

کاری که امروزه با یک جستجوی ساده انجام می‌شود، در آن زمان با یک شب‌زنده‌داری میسر شده بود.

اما چیز مهم‌تر به غیر از پوسته، روابط زنده‌تر و انسانی‌تر کاراکترها بودند. کارآگاه پا به سن گذاشته داستان نگاهی پدرانه به همکار خانم زیبایش داشت. در تقابل با فیلم‌های کنونی که حتما می‌باید چندین صحنه معاشقه حتی نامعقول را بگنجانند!

داستان فیلم کند، اما با ضرب‌آهنگی معقول پیش رفت. مناسب برای ذهنی که خسته بود و حوصله یک فیلم پرشتاب که نیاز به کشف رمزهای مداوم داشت.

یکی از سکانس‌های فیلم هم خیلی به دلم نشست. آنجایی که یک شخصیت فرعی فیلم که آقایی هنردوست و احساساتی بود و همسر سلطه‌طلبی داشت، از اندک فرصت پیش آمده استفاده کرده بود و داشت در مورد دنیای معصوم یک دختربچه دوست‌داشتنی صحبت می‌کرد.

در اینجا فکر کنم هیچ صدایی به جز صدای رؤیابرانگیز جلال مقامی با این شخصیت خسته مهربان با آن تلالوی چشم‌هایش جور درنمی‌آمد.

خلاصه اینکه اگر این روزها از فضای غیرصمیمی فیلم‌های روز خسته شده‌اید و هر چه می‌گردید چیز خوبی پیدا نمی‌کنید، سعی کنید فیلم‌های قدیمی را ببینید.

هیچ لزومی ندارد که حتما کلاسیک‌های پربحث قدیمی را ببینید، برخی از فیلم‌هایی که فکرش را هم نمی‌توانید بکنید، خوب از آب درمی‌آیند. آزمون و خطا کنید و نهراسید!

در پایان البته باید متذکر شوم که اگر می‌خواهید وقت بگذارید و از لینو ونتورا فیلم ببینید کلی فیلم‌های واجب‌تر هم هستند. یکی از آنها ارتش سایه‌هاست که قبلا در موردش در یک پزشک نوشته‌ام. بینوایان ، دسته سیسیلیها، پروانه روی شانه؛ صد روز در پالرمو هم به شدت توصیه می‌شوند.