علایم بیماری آنفلوآنزا و روش تشخیص و درمان آن
تظاهرات بالینی:
آنفلوانزا یک بیماری تنفسی می‌باشد که با رینوره، گلودرد، کنژنکتیویت و سرفه تظاهر می‌یابد. آنچه آنفلوانزا را از دیگر بیماریهای تنفسی افتراق میدهد، شدت تب، خستگی، میالژی و Malaise می‌باشد. علائم بیماری ۴۸ تا ۷۲ ساعت پس از تماس با ویروس رخ میدهند.
علائم تنفسی به خصوص سرفه راجعه، بعد از ۲ تا ۵ روز از شروع علائم سیستمیک کماکان باقی می‌مانند. شدت علائم در اپیدمیها مختلف، متفاوت است.
معاینه بالینی:
تعریق، سرفه، Coryza، کنژنکتیویت غیرچرکی و اریتم حلق در معاینه این بیماران وجود دارد. در معاینه ریه، رال‌های پراکنده غیرمتمرکز، رونکای و ویز ممکن است سمع شوند.
1- اگر یافته‌های ریوی متمرکز (لوکالیزه) شوند، حاکی از اضافه شدن پنومونی باکتریال است.
۲- درد عضلانی این بیماران را با فشار دادن به پشت ساق پا و ران می توان معاینه کرد.
در آنفلوانزا، راش و بثورات پوستی وجود ندارند؛ همچنین علائم گوارشی هم به ندرت وجود دارند.
عوارض:
عوارض آنفلوانزا در افراد زیر شایعتر است
1- افراد مسن‌تر از ۶۵ سال ۲- مبتلایان به بیماریهای قلبی – ریوی ۳- افراد با ایمنی سرکوب شده ۴- خانمهای حامله در سه ماهه دوم و سوم
شایعترین عارضه آنفلوانزا، پنومونی می‌باشد.
عوارض خارج ریوی
1- میوزیت شایعترین تظاهر خارج ریوی آنفلوانزا است که بیشتر در آنفلوانزای B رخ میدهد. یافته‌های کاراکتریستیک آن شامل میالژی شدید، افزایش کراتین فسفوکیناز و میوگلوبینوری است که ممکن است موجب نارسایی کلیه شود. عضلات نسبت به لمس به شدت تندرنس نشان میدهند.
۲- میوپریکاردیت
۳- آنسفالیت دمیلیزان حاد پس از عفونت: تشخیص به کمک PCK داده می‌شود. در MRI، ضایعات مغزی مولتی فوکال متقارن در تالاموس، تگمنتوم ساقه مغز، ماده سفید دور بطن‌های مغزو مدولای مخچه دیده می‌شوند.
۴- سندرم گیلن باره ممکن است بعد از آنفلوانزا ایجاد شود.
۵- سندرم رای: اگر در مبتلایان به آنفلوانزا به ویژه آنفلوانزای نوع B
اگر آسپرین تجویز شود، ممکن است سندرم رای که یک نارسایی حاد کبد است رخ دهد.
یافته‌های آزمایشگاهی و تشخیص
CBC: آنفلوانزا موجب لکوپنی خفیف می‌شود. اگر تعداد WBCها بیشتر از ۱۵۰۰۰ باشد، یک عفونت باکتریایی بر روی آنفلوانزا سوار شده است.
تشخیص: ویروس آنفلوانزا از نازوفارنکس به آسانی به دست می‌آید که به کمک یک سواپ پرزدار که وارد بینی می‌شود می‌توان نمونه را تهیه کرد.
مفیدترین و بهترین روش تشخیص آنفلوانزا، PCR است.
درمان
درمان آنفلوانزای بدون عارضه شامل اقدامات زیر:
۱- حفظ تعادل آب و الکترولیت ۲- کاهش تب با داروهای NSAID ۳- اکسیژن ۴- درمان عفونت‌های ثانویه با آنتی بیوتیک
درمان دارویی اختصاصی:
مهارکننده‌های نورآمینیداز برای آنفلوانزاهای عارضه دار به کار برده می‌شوند. این داروها اگر در طی ۴۸ ساعت از شروع عفونت تجویز شوند به رفع سریعتر علائم کمک می‌کنند. استامیویر خوراکی، اسپری بینی زانامیویرو پرامیویرو زانامیویر وریدی، داروهای این گروه هستند. رایج‌ترین آن‌ها استامیویر است که بیشتر از آن استفاده می‌شود.
اندیکاسیون ها: افراد High risk که از مهارکننده‌های نورآمینیداز سود می برند و باید برای آن‌ها تجویز شوند، عبارتند از:
۱- کودکان زیر ۲ سال ۲- افراد بالای ۶۵ سال ۳- زنان حامله ۴- خانم‌هایی که حداکثر ۲ هفته پیش زایمان کردند. ۵- افراد زیر ۱۹ سال که به مدت طولانی تحت درمان با آسپرین بودند. ۶- افراد مبتلا چاقی پاتولوژیک (۴۰<BMI) ۷- بومیان آمریکا (بومیان آلاسکا) ۸- کارکنان مراکز پرستاری یا مراکز مراقبت از بیماران
طول مدت درمان: درمان با استامیویر خوراکی یا زانامیویر داخل بینی، ۵ روز (دو بار در روز) می‌باشد.
شایعترین عارضه جانبی اسلامیویر، عوارض گوارشی (به خصوص تهوع) می‌باشد.
داروی انتخابی برای خانمهای حامله، اسلتامپویراست.
از آمانتادین و ریمانتادین به علت مقاومت دارویی دیگر در درمان آنفلوانزا استفاده نمیشود.
