کزاز و علائم بالینی و درمان این بیماری

علائم اولیه کزاز ژنرالیزه عبارتند از: تریسموس (قفل شدن فک)، سفتی و درد عضلانی، کمردرد و دشواری در بلعیدن است. در نوزادان علامت شایع،: دشواری در شیر خوردن و مکیدن است.

نارسایی تنفسی شایع‌ترین علت مرگ در کزاز است.

علائم اتونومیک کزاز عبارتند از: فشارخون متغیر، بیحرکتی گوارشی،

افزایش ترشحات تراشه، نارسایی حاد کلیه (با برون ده بالا). علائم اتونومیک در هفته دوم بیماری رخ داده و مرگ و میر در این زمان بیشتر به علت حوادث قلبی – عروقی است.

تشخیص:

تشخیص کزاز بالینی ( براساس علائم بالینی) است . کشت کلستریدیوم تتانی از تشخیص حمایت می‌کند.

درمان:

درمان کزاز به قرار زیر است:

1- تمیز و دبریدمان نمودن زخم

۲- مترونیدازول آنتی بیوتیک ارجح است (به صورت وریدی یا رکتال به مدت ۷ روز). پنی سیلین آنتی بیوتیک جایگزین است.

۳- جهت غیرفعال کردن عفونت زخم باید آنتی توکسین سریعا تجویز شود که TIG ترکیب انتخابی است که به صورت Single dose عضلانی تجویز می‌شود.

۴- اسپاسمها با ایجاد Sedation به کمک بنزودیازپین‌ها، کلرپرومازین یا فنوباربیتال کنترل می‌شوند. از سولفات منیزیوم هم برای این منظور استفاده می‌شود. از انفوزیون پروپوفول نیز می‌توان برای کنترل اسپاسم و ایجاد Sedation استفاده نمود.

۵- برای درمان ناپایداری‌های قلبی- عروقی از اسمولول (بتابلوکر)، کلسیم بلوکرها و اینوتروپ‌ها استفاده می‌شود، که در این بین اسمولول چون کوتاه اثر است، ارجح می‌باشد

۶- در کزاز شدید برای تأمین راه هوایی باید تراکئوستومی ایجاد شود.

کزاز در طی ۶-۴ هفته بهبود می‌یابد. باید بیمارانی که درمان شده‌اند را واکسینه کرد. چرا که ابتلا به بیماری منجر به‌ایمنی نمی‌شود. به عبارت دیگر، مبتلایان به کزاز بعد از درمان باید یک دوره کامل واکسیناسیون دریافت نمایند.