سینما کلاسیک: فیلم بوچ کسیدی و ساندنس کید

سلام. ممنونم از لطف شما.
1- تبلیغات که قصه کهنه‌ای داره و صرفا مخاطب ایرانی است که تصور می‌کنه چیز عجیب و غریبی است. وگرنه همه رسانه‌های چندرسانه‌ای و مکتوب و پادکست در فرنگستان تبلیغ، آن هم زیاد و بسیار دل آزارتر از حتی سایتهای ایرانی می‌گیرت و حتی اگر شما از ادبلاک استفاده کنین، محتوا نشان نمی‌دن.
رسانه هم هزینه مستقیم داره و هم هزینه بابت اینکه شما از کارتون می‌زنین و وقت براش می‌گذارین.
2- شوربختانه حجم عظیم مخاطب در این سالها متناسب با دگرگونی‌های اجتماعی و ساده‌انگاری شبکه‌های اجتماعی و مشکلات اقتصادی، تهی از احساس و سطحی‌نگر شدن. ایده‌آل اینه که من در روز یک پست بنویسم یا هفته‌ای 5 پست مشروح کارشده. اما چنین سیستمی سریعا باعث سقوط حتمی سایت می‌شه. رمز ماندگاری یک پزشک این بوده که تا حدی شرایط رو درک کرده. وگرنه ما وبلاگ با ایده ابتدایی خوب کم نداشتیم. الان حتی یکی از اونها هم نیست و سالهاست کاملا خاموش شدن.
3- مخاطب عموما مطالب رو نمی‌خونه و تیترخوانی می‌کنه و ما مجبور شدیم که به پستها عموما 500 کلمه‌ای قناعت کنیم. با دوستان بحث بود که این روزها دیگر چه کسی گریگوری پک، ادری هپبورن، پل نیومن، آوا گاردنر، همفرت بوگارت، ویوین لی و کلارک گیبل یا اورسون ولز رو می‌شناسه. کما اینکه مطالب مشروح سینمایی هم من و هم خواهرم زیاد نوشتیم، عموما هیچ کس نخوند و نخواست بازخوردی بده.
مخاطب باید شور ایجاد کنه که نمی‌کنه و تولیدکننده محتوا را دچار سردرگمی می‌کنه. متاسفانه مخاطب دیگر با لذت خوندن مطلب هزار کلمه‌ای که مقدمه و موخره و شرحی داره آشنا نیست و لذتی که پیدا کرده سوایپ سریع و لایک هست.
با دوستان فعال رسانه‌ای هم که صحبت می‌کنم می‌بینم عموما مشغول تولید ماشینی مطلب و سئو هستن و راهنمایی می‌کنن که تو دقیقا همین کارو بکن و دست بردار از کارهای دیگه ات. باز هم یک پزشک مونده که ذره ای به احساس و هدف اهمیت می‌ده وگرنه تولید ماشینی مطلب الان روند اصلی و غالب فضای وب فارسی است.
باقی همه تعارف و پیشنهادات غیرعملی هست. پس متناسب با این وضعیت مجبوریم شعله را خاموش نکنیم و خودمون رو تطبیق بدیم وگرنه از دست کم ده سالی بود که رسانه بهتر بود تعطیل می‌شد.