چرا نباید هرگز، نوشتن با قلم و کاغذ را متوقف کنیم؟ حتی در عصر فناوری
در هر چیزی که پیشرفت کرده باشیم، باید بگویم که در سطح جهانی و به خصوص در ایران، روز به روز در نوشتن پسرفت می‌کنیم.
در ظاهر همه امکانات لازم برای نوشتن بهتر را داریم:
- پی‌سی‌های مدرن
- تبلت‌ها و گوشی‌های خوب
- امکان جستجوی واژه‌ها
- سوژه‌ها و منابع آنلاین بی‌نهایت
- کیبوردهای مجازی خوب
- ویرایشگرهای هوشمند گرامر
اما آن چیزی که پسرفت کرده، خلاقیت و شوق ما برای نوشتن است. واژه‌ها هر روز در اذهان جمعی رنگ می‌بازند. توانایی تعامل با دیگران، تا سر حد لایک زدن و ارسال استیکر و چند کلمه تعارف‌آمیز (یا گاهی توام با فحاشی)، تنزل پیدا کرده است.
در این میان یک سؤال دیگر هم پیش می‌آید، حتی اگر نویسنده باشیم یا از نوشتن خوشمان بیاید، آیا نوشتن سنتی یعنی نوشتن روی کاغذ با قلم را متوقف کنیم؟
اصلا یک چیز دیگر: آخر چه کاری است که به کودکان نوشتن با قلم و کاغذ را یاد بدهیم؟! آیا زمان منسوخ شدن نوشتن به دست نرسیده؟
اما اصلا این طور نیست!
وقتی شما با قلم و کاغذ می‌نویسید، 3 قسمت از مغزتان فعال می‌شود: ناحیه بینایی، ناحیه مربوط به اعمال حرکتی و قشر مربوط به عملکرد شناختی.
جالب است بدانید که نوشتن قلم و کاغذ، شبکه‌های عصبی بیشتری را فعال می‌کند و ظرفیت شناختی شما را بالا می‌برد.
حتما خودتان تجربه کرده‌اید که هنگام آماده شدن برای امتحانات، یکی از تکنیک‌های یادگیری و به‌خاطرسپاری طولانی، نوشتن کلمات کلیدی روی کاغذ است.
مشابه این روند در مورد نویسندگی وجود دارد. اصلا یکی چیز دیگر که نمی‌دانم تجربه کرده‌اید یا نه:
وقتی می‌خواهید برنامه‌ریزی کنید، فهرست کارهای روزانه یا اهداف سالانه خود را بنویسید، اگر از قلم و کاغذ استفاده کنید، نتیجه بسیار بهتری نسبت به هنگامی می‌گیرید که همین کار را با گجت‌ها و اپلیکیشن‌ها انجام می‌دهید!
نوشتن، مهارت‌های حرکتی را چه در کودکان و چه در بالغین افزایش می‌دهد. کمتر چیزی به اندازه نوشتن، حرکات ظریف و قدرت هماهنگی چشم و دست را ارتقا می‌دهد. یعنی با آموزش نوشتن به کودکان ما فقط نوشتن را به آنها نمی‌آموزیم، بلکه در آن واحد به آنها امکان می‌دهیم که مثلا بتوانند ظریف‌ترین چیزها را با نوک انگشتان بردارند یا ماهرانه‌تر غذا صرف کنند.
نوشتن با قلم و کاغذ قدرت تخیل ما را افزایش می‌دهد، شک و تردیدهایمان را کم می‌کند و حتی حافظه معنایی semantic را قدرتمندتر می‌کند.
یک نوشته کاغذی، مسلما با یک متن تایپ شده تفاوت بسیار دارد. شما از ورای آن پی به روحیات نویسنده می‌برید، نظم نوشتن، فاصله سطور، حاشیه‌ها، کلماتی که فشار زیادی روی آنها به عمل آمده، همه و همه حاوی اطلاعاتی در مورد شخصیت و روحیات ما هستند.
نوشتن حتی در هنگام تنش و اضطراب و خشم، با تمرکز دادن مغز روی یک فعالیت جانبی، به تعدیل احساسات ما کمک می‌کند.
پس هنوز هم گاهی برخی از متن‌های خود را با قلم و کاغذ بنویسید!
چقدر مقاله مفیدی بود . بی دلیل نیست خداوند به قلم قسم خوردند. فکر میکنم هر انسانی باید مقداری کاغذ و مداد و… برای خودش ذخیره داشته باشد ، چون تا چند سال دیگر این لوازم نوشتاری به خاطره ها میپیوندند ، حتی هر انسانی باید به اندازه توانش تعدادی کتاب علمی و تاریخی و شعر و… بصورت محافظت شده نگه داری کند ، فناوری دیجیتال به هر دلیلی ممکن است یکباره و بطور کامل از بین برود ، آن وقت همین کتابها و لوازم نوشتاری بسیار مفید واقع می شوند . سپاس فراوان از شما با مقاله خوبی که ارائه کردید