صمغ چیست و چه کاربردی دارد؟
صمغ انواع کاملی با کاربرد‌های جالب دارد. بسیاری از آنها مهمتر از آنند که فقط برای جویدن استفاده شوند و البته انواع مختلفی از صمغ وجود دارد.
نوعی صمغ که عربی نام دارد در تهیه آب نبات، دارو، چسب و ابریشم استفاده می‌شود. چون اکثر صمغ‌های حقیقی از گیاه گرفته شده و بصورت مایعی غلیظ و چسبنده‌اند، که در معرض هوا سخت شده و در آب قابل حل می‌باشد.
صمغ عربی از انواع درختان اقاقیا که در آفریقا، استرالیا و آسیا پرورش می‌یابند بدست می‌آید و به شکل تکه‌های زرد روشن با مایل به قرمز فروخته می‌شود. برخی صمغ‌ها بجای حل شدن در آب، آنرا جذب نموده و توده ژلاتینی نرم و چسبناکی را بوجود می‌آورند، چنین صمغی «دراگون» نامیده می‌شود و در ساختن دارو‌های سرفه و آهار در پارچه از آن استفاده می‌شود.
صمغ مهم دیگر صمغ گیلاس است که در تهیه حصیر برای کلاه و سایر وسایل حصیری بکار می‌رود. سایر صمغ‌های معمول هلو، آلو، صنوبر و «شیسل» که نوعی درخت از گیل است، می‌باشد. «شیسل» از میوه از گیل آمریکایی و سایر درختان تهیه شده و در ساختن آدامس معمولی بکار می‌رود. تمامی این صمغ‌ها در تهیه جوهر، پارچه، کاغذ و دارو استفاده می‌شوند. بعضی از نرمترین صمغ‌ها در آزمایشگاه‌های تحقیقاتی و پزشکی برای محیط کشت «کشت باکتری» مورد استفاده قرار می‌گیرند.
اغلب صمغ‌ها در فصول خشک جمع شده و به شکل‌گره یا چکه بازار عرضه می‌شوند. از نظر شیمیایی صمغ‌ها از هسته‌های اسیدی که با مولکول‌های شکر ترکیب می‌شوند، تشکیل شده‌اند. علاوه بر صمغ‌های واقعی که در بالا شرح داده شد رزین‌های صمغی نیز وجود دارد، آنها نیز بوسیله گیاهان تولید شده ولی با نوع واقعی آن اختلاف دارد، زیرا شامل رزین بوده و بنابراین در آب نامحلولند.
رزین صمغی معروف، «گندر» و «مر» هستند که معطر بوده و در تهیه عطر و بخور استفاده می‌شوند.
