چراغ راهنمایی چگونه کار می‌کند؟
افزایش جمعیت شهر‌ها موجب افزایش تعداد وسایل نقلیه می‌شود. به این ترتیب برای اجتناب از هرج و مرج و تصادف، ناگزیر به وضع قوانین و رعایت آنها هستیم.
مقررات راهنمایی و رانندگی یا توسط افراد اونیفورم پوشی که با حرکات مختلف دست، علائم گوناگونی را به راننده‌ها می‌دهند و یا به وسیله چراغ‌های راهنمایی که علایم مختلف را به راننده‌ها نشان می‌دهند اعمال می‌شود.
چراغ‌های راهنمایی در اغلب خیابان‌ها و چهارراه‌های اصلی شهر وجود دارند. این چراغ‌ها بالای یک دیرک بلند نصب شده‌اند و دارای شیشه‌هایی با سه رنگ مختلف سبز، نارنجی و قرمزند. چراغ قرمز نشانگر توقف، سبز برای علامت حرکت به جلو و نارنجی نشانه آماده شدن برای علامت بعدی است. اگر چراغ بعد از نارنجی، قرمز باشد، راننده باید خود را برای کاهش سرعت و توقف آماده کند. ولی وقتی که چراغ بعدی سبز است، راننده خود را برای حرکت آماده می‌کند. این چراغ‌ها در یک زمان از پیش تعیین شده تغییر می‌کنند. چراغ‌های راهنمایی بخش‌های مختلف شهر با هم در ارتباط‌اند. به این ترتیب در مسیر‌های اصلی شهر، ترافیک با سرعتی مطمئن و کنترل شده، حرکتی رو به جلو و بدون توقف دارد.
چراغ‌های راهنمایی جدید کامپیوتری‌اند و فواصل زمانی از قبل تعیین شده ندارند. این نوع چراغ‌ها بسته به چگونگی ترافیک مسیر، تغییر رنگ می‌دهند. چراغ‌های راهنمایی قدیمی‌تر با فاصله‌های زمانی مشخص عمل می‌کنند. اگر یک وسیله نقلیه درست یک لحظه پس از قرمز شدن چراغ سبز به چهاراه برسد، حتی اگر هیچ وسیله نقلیه‌ای در جهات دیگر چهارراه نباشد، باید منتظر بماند. تا یک دوره کامل دیگر طی شود و چراغ سبز شود.
ولی در شیوه جدید زمان‌بندی، علایم از پیش تعیین شده نیستند، بلکه واکنشی به حضور وسیله نقلیه‌اند. در این روش، یک سیستم حاوی جریان الکتریسیته زیر جاده مدفون می‌شود. سیستم باعث ایجاد یک میزان مغناطیسی ضعیف می‌شود که نسبت به بخش‌های فلزی وسیله نقلیه روی جاده حساس است. کامپیوتری که چراغ راهنمایی را فعال می‌کند، از طریق سیستم زیر جاده متوجه وجود وسیله نقلیه می‌شود و اگر در سایر جهات، وسیله نقلیه دیگری منتظر حرکت نباشد، چراغ سبز را برای عبور آن روشن می‌کند.
در روش جدید زمان‌بندی چراغ‌های راهنمایی علایم، از پیش تعیین شده نیستند و نسبت به حضور وسیله نقلیه واکنش نشان می‌دهند.
