چرا نوزادان دچار اختلال شنوایی می‌شوند؟ مشکل شنوایی آنها چطور تشخیص داده می‌شود؟

شایع‌ترین اتیولوژی کاهش شنوایی خفیف تا متوسط در کودکان، اختلال هدایتی به دلیل بیماری اکتسابی گوش میانی می‌باشد.

در مواردی که کاهش شنوایی شدیدتر است عامل اتیولوژیک بیشتر حسی – عصبی است.

علل حسی عصبی ناشنوایی عبارتند از: عفونت مادرزادی با سرخجه یا CMV، مننژیت، آسفیکسی در هنگام تولد، کرن ایکتروس، دارو‌های اتوتوکسیک مانند آمینوگلیکوزید‌ها، تومور‌ها و درمان آن‌ها.

در مدارس ویژه ناشنوایان، ناشنوایی ژنتیک اتیولوژی اصلی اختلال شنوایی می‌باشد.

در سندرم Down هم زمینه مساعد برای ایجاد کری هدایتی به دلیل عفونت گوش می‌انی و هم کاهش شنوایی حسی – عصبی به علت درگیری حلزون وجود دارد.

غربالگری کاهش شنوایی

تمام نوزادان باید قبل از ترخیص از بخش نوزادان، تحت غربالگری شنوایی قرار گیرند.

دو روش غربالگری اختلالات شنوایی عبارتند از:

1- پاسخ شنوایی ساقه مغز (ABR)؟ : این روش چگونگی پاسخ مغز به صدا را ارزیابی می‌کند.

۲- أتواکوستیک آمیشن (OAE): در این تست، امواج صوتی تولید شده در گوش داخلی اندازه‌گیری می‌شوند.

هر دوی این تست‌ها سریع (۵ تا ۱۰ دقیقه) انجام می‌شوند و بدون درد هستند و می‌توان آن‌ها را در زمانی که شیرخوار خواب بوده یا بی‌حرکت دراز کشیده است، انجام داد.

پنوماتیک اتوسکوپی و تمپانومتری جهت بررسی فانکشن گوش میانی و سنجش کمپلیانس پرده تمپان به کار برده می‌شود.

درمان

درمان اختلالات شنوایی حسی – عصبی دارویی یا جراحی است.

در کودکان مبتلا به اختلال شنوایی شدید تا عمیق که وسایل کمکی شنوایی برای آن‌ها مفید نبوده است، کاشت حلزون از طریق جراحی کمک‌کننده است.

کاشت حلزون در تمام کودکان بالای ۱۲ ماه که دچار کاهش شنوایی حسی- عصبی دوطرفه و عمیق هستند و از وسایل کمک شنوایی (Hearing aids) سود اندکی می‌برند، اندیکاسیون دارد.

اگر کاشت حلزون در س نین پایین‌تری صورت گیرد، بیشترین مزیت شنوایی را برای یادگیری زبان و تکلم ایجاد می‌نماید.