آرتریت سپتیک یا عفونی چیست و شیوه تشخیص و درمان آن چیست؟
آرتریت سپتیک: آرتریت روماتوئید شایع‌ترین بیماری زمینه‌ای برای آرتریت سپتیک می‌باشد. عامل ایجادکننده آرتریت سپتیک در این بیماران در اغلب اوقات استافیلوکوک اورئوس است.
مفاصل درگیر:
در ۹۰٪ بیماران فقط یک مفصل درگیر می‌شود. زانو شایع‌ترین مفصل گرفتار است. در معتادین به مواد مخدر تزریقی، درگیری ستون مهره‌ها، مفصل ساکروایلیاک و استرنوکلاویکولار شایع‌تر است.
عفونت چند مفصلی بیشتر در بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید و کسانی که یک بیماری زمینه‌ای دارند، دیده می‌شود.
تظاهرات بالینی:
تظاهرات بالینی آرتریت سپتیک را می‌توان به صورت زیر دسته‌بندی نمود؛
۱- درد یکنواخت متوسط تا شدید در اطراف مفصل
۲- افیوژن
۳- اسپاسم عضلانی و کاهش Range of motion مفصل
۴- تب
تشخیص:
آسپیراسیون و بررسی مایع سینوویال همیشه در منو آرتریت حاد یا هنگامی که به آرتروپاتی‌های عفونی یا ناشی از کریستال مشکوک باشیم، اندیکاسیون دارد. قبل از مصرف آنتی بیوتیک باید نمونه‌هایی از خون محیطی و مایع سینوویال گرفته شود.
درمان آنتی بیوتیکی:
بلافاصله پس از انجام کشت خون و کشت مایع سینوویال، آنتی بیوتیک درمانی Empirical باید براساس باکتری‌های موجود در اسمیر یا برعلیه پاتوژن‌های احتمالی (با توجه به سن و ریسک فاکتور‌ها) شروع شود. درمان اولیه باید شامل تزریق داخل وریدی آنتی بیوتیک‌های باکتریوسیدال باشد. تزریق درون مفاصلی اندیکاسیون ندارد.
1- تزریق IV ترکیبی از یک سفالوسپورین نسل سوم مثل سفرتاکسیم (۱ گرم هر ۸ ساعت) یا سفتریاکسون (۲-۱ گرم هر ۲۴ ساعت) اغلب عفونت‌های بالغین را پوشش می‌دهد. در افرادی که در اسمیر آنها هیچ ارگانیسمی کشف نشده است؛ از این روش استفاده می‌شود.
۲- اگردر اسمیر بیماران، کوکسی گرم مثبت وجود داشته باشد، از وانکومایسین IV(۱ گرم هر ۱۲ ساعت) استفاده می‌شود. اگر وجود استافیلوکوک اورئوس مقاوم به متی سیلین غیرمحتمل باشد (مثلا وقتی عفونت در جامعه به طور گسترده وجود نداشته باشد) باید اگزاسیلین یا نافی سیلین (۲ گرم هر ۴ ساعت) تجویز نمود. علاوه بر این در معتادان به مواد مخدر تزریقی و بیمارانی که مشکوک به عفونت با سودوموناس آئروژینوزا هستیم، باید یک آمینوگلیکوزید یا سفالوسپورین نسل سوم هم اضافه نماییم.
درناژ چرک:
درناژ به موقع چرک و بافت‌های نکروتیک از مفصل عفونی برای دستیابی به پیش آگهی خوب، لازم می‌باشد. آسپیراسیون سوزنی مفاصلی مانند زانو که به سهولت در دسترس می‌باشند، ممکن است کافی باشد. اگر آسپیراسیون سوزنی مکرر قادر به تخفیف علائم، کاهش حجم مایع مفصل، تعداد WBCهای مایع مفصلی و از بین بردن باکتری‌ها در اسمیرو کشت نشود، می‌توان از درناژ و لاواژ آرتروسکوپیک استفاده کرد. در بعضی موارد برای خارج نمودن بافت‌های نکروتیک، غضروف و استخوان احتیاج به آرترتومی است. آرتریت سپتیک مفصل هیپ به آرترتومی بهترین پاسخ را می‌دهد (به خصوص در کودکان کم سن وسال).
سایراقدامات:
اقدامات درمانی دیگری که می‌توان برای این بیماران انجام داد؛ عبارتند از:
١- به بیمار توصیه می‌شود که وزن خود را بر روی مفصل درگیر نگذارند (تا زمان رفع التهاب)
۲- حرکات مکرر پاسیو در مفصل درگیر باید انجام شود، تا جمود مفصل رخ ندهد.
۳- بی‌حرکت نمودن مفصل درگیر لازم نیست؛ مگر جهت کاهش درد
تجویز فوری آنتی بیوتیک‌های سیستمیک و درناژ مفصل درگیر اساس درمان در آرتریت سپتیک هستند.
