درمان بیماری انسدادی مزمن ریه یا COPD پایدار چگونه صورت می‌گیرد؟
سه اقدام ترک سیگار، درمان با اکسیژن در بیماران دچار هیپوکسمی مزمن و جراحی جهت کاهش دادن حجم ریه (LVRS) در مبتلایان به آمفیزم می‌تواند میزان بقای مبتلایان به COPD را ارتقاء دهد.
شواهد غیرقطعی حاکی از آن است که گلوکوکورتیکوئید‌های استنشاقی و آنتاگونیست‌های موسکارینی ممکن است مرگ و میر را کم کنند. اقدامات درمانی در COPD پایدار به قرار زیر است:
ترک سیگار:
تمام بیماران سیگاری مبتلا به COPD باید به ترک سیگار تشویق شوند. از ۳ داروی زیر هم می‌توان برای ترک سیگار استفاده نمود:
١- بوپروپیون
Varenicline -۲
۳- جایگزین‌های نیکوتینی
بنابر توصیه انجمن جراحان آمریکا، تمام مبتلایان به COPD که سیگاری هستند ولی حامله نیستند، باید جهت ترک سیگار تحت درمان دارویی قرار گیرند.
دارو‌های آنتی کلینرژیک
– ایپراتروپیوم بروماید کوتاه اثر (آترونت) موجب بهبود علائم و اصلاح سریع FEV1 می‌شود.
۲- آنتاگونیست‌های طولانی اثر موسکارینی: این گروه علائم را بهبود بخشیده و حملات تشدید (Exacerbation) را کاهش می‌دهند. مهمترین داروی این گروه تیوتروپیوم می‌باشد. خشکی دهان رایج‌ترین عارضه این گروه می‌باشد.
بتا آگونیست‌ها
1-بتا آگونیست‌های کوتاه اثر علائم را با ارتقاء عملکرد ریوی بهتر می‌کنند.
۲- بتا آگونیست‌های طولانی اثر(LABA)، حملات Exacerbation را کاهش داده و همچنین اثرات مفیدی برروی علائم دارند. فورمترول و سالمترول در این گروه قرار دارند.
ترکیب بتا آگونیست وآنتاگونیست موسکارینی: ترکیب بتا آگونیست‌های استنشاقی و آنتاگونیست‌های موسکارینی نسبت به هر یک به تنهایی در بهبود فانکشن ریوی و کاهش حملات Exacerbation مؤثرتر هستند.
کورتیکواستروئید‌های استنشاقی:
مهمترین اثر این دارو‌های کاهش تعداد حملات تشدید بیماری (Exacerbation) می‌باشد. اندیکاسیون‌های مصرف کورتیکواستروئید‌های استنشاقی در مبتلایان به COPD عبارتند از
1- بیمارانی که حداقل ۲ بار در سال دچار Exacerbation شده‌اند. ۲- بیمارانی که ویژگی‌های آسم مثل ائوزینوفیلی دارند.
کورتیکواستروئید‌های خوراکی: مصرف طولانی مدت کورتیکواستروئید‌های خوراکی در درمان COPD پیشنهاد نمی‌گردد.
تئوفیلین:
تئوفیلین موجب بهبود نسبی در میزان جریان هوای بازدمی و ظرفیت حیاتی می‌شود اما به علت عوارض جانبی و تداخلات دارویی، درمان خط اول نمی‌باشد. مهمترین عارضه جانبی آن تهوع است. ترمور و تاکیکاردی عوارض دیگرتئوفیلین می‌باشند.
روفلومیلاست:
یک مهارکننده انتخابی فسفودی استراز ۴ (PDE4) است که تعداد حملات تشدید (Exacerbation) را در مبتلایان به COPD شدید، برونشیت مزمن و سابقه قبلی Exacerbation کم می‌کند. اثر این دارو بر روی انسداد جریان هوایی و علائم محدود است.
آنتی بیوتیک‌ها:
یکی از دلایل حملات تشدید COPD، عفونت‌های باکتریال هستند؛ به همین دلیل تجویز روزانه آزیترومایسین، موجب کاهش حملات Exacerbation در افرادی که در طی ۶ ماه گذشته دچار Exacerbation شده‌اند می‌گردد؛ همچنین اولین حمله تشدید COPD را به تأخیر می‌اندازد.
اکسیژن: اکسیژن تنها درمانی است که میزان مرگ و میر را در مبتلایان به COPD کم می‌کند. اکسیژن درمانی کمکی در مبتلایان به هیپوکسمی در حالت استراحت (02Sat مساوی یا کمتر از ۸۸٪ یا کمتر از ۹۰٪ همراه با علائم هیپرتانسیون ریوی یا نارسایی قلب) تأثیر واضحی در کاهش مرگ و میر دارد.
واکسیناسیون:
در مبتلایان به COPD، باید واکسیناسیون‌های زیر انجام شود:
1- واکسن آنفلوانزا هر ساله باید تزریق شود.
٢- واکسن پنوموکوکی چند ظرفیتی و بوردتلاپرتوسیس هم توصیه گردیده است.
توانبخشی ریوی:
شامل ورزش، آموزش، تغذیه و مشاوره روانپزشکی است. توانبخشی ریه موجب اثرات زیر می‌شود:
١- بهبود کیفیت زندگی ۲- بهبود تنگی نفس و فعالیت ٣- کاهش میزان بستری در یک دوره ۶ تا ۱۲ ماهه
