سندرم آنتی بادی ضدفسفولیپید چیست و شیوه تشخیص و درمان آن کدام است؟

تعریف:

در این سندرم به علت وجود آنتی بادی های ضد فسفولیپید ۲ یافته اصلی زیر وجود دارد:

١- سقط های مکرر ۲- ترومبوزهای مکرر عروقی

وجود لوپوس آنتی کواگولان برای تشخیص این سندرم الزامی است. همچنین در این بیماری PTT طولانی می شود.

انواع:

اگر این سندرم به تنهایی ایجاد شود به آن نوع اولیه و اگر هم با سایر بیماری های اتوایمیون باشد به آن ثانویه اطلاق می گردد.

شیوع:

۱۶ تا ۵۵% مبتلایان به لوپوس دارای آنتی بادی های ضد فسفولیپید هستند.

عوارض:

ترومبوآمبولی و عوارض حاملگی (سقط های مکرر) مهمترین عوارض سندرم آنتی بادی ضدفسفولیپید هستند. سایر عوارض این سندرم عبارتند از: هیپرتانسیون ریوی، آندوکاردیت Libman- Sacks و عوارض نورولوژیک.

درمان:

باید داروهای ضد انعقادی برای تمام عمر تجویز شود.

وارفارین داروی انتخابی است و هدف رسیدن به INR ۲ تا ۳ می باشد.

هپارین و یا هپارین با وزن مولکولی پایین در بیماران زیر اندیکاسیون دارد:

۱- در بیمارانی که علی رغم درمان با وارفارین دچار عودهای مکرر می شوند

۲- بیمارانی که قصد حاملگی دارند یا حامله هستند.