شوک کاردیوژنیک چیست و چطور درمان می‌شود؟

شایع‌ترین علت شوک کاردیوژنیک، نارسایی اولیه قلب ثانویه به انفارکتوس میوکارد (MI) است.

1- اکثر مبتلایان به شوک کاردیوژنیک از دیس پنه شکایت دارند و رنگ پریده، مضطرب، عرق کرده و سیانوتیک هستند و هوشیاری این بیماران متغیر است.

۲- نبض این بیماران ضعیف است. همچنین ممکن است دچار برادیکاردی شدید ناشی از بلوک قلبی High grade شوند.

۳- فشارخون سیستولیک کمتر از ۹۰mmHg می‌باشد. گاهی فشار شریانی به دلیل مقاومت بالای عروق سیستمیک حفظ می‌گردد.

۴- تاکی پنه و اتساع ورید ژوگولرممکن است وجود داشته باشند.

۵- ضربه نوک قلب و S1، ضعیف بوده و گالوپ S3 ممکن است قابل سمع باشد.

۶- در اکثر مبتلایان به نارسایی بطن چپ ایجادکننده شوک کاردیوژنیک، رال (کراکل) شنیده می‌شود.

٧- اولیگوری و آنوری در شوک کاردیوژنیک شایع است.

۸- بیشتر مبتلایان به شوک کاردیوژنیک به منظور کنترل هیپوکسی حاد، به ونتیلاسیون مکانیکی زودرس نیاز دارند (حدودا ۸۰٪ موارد).

یافته‌های آزمایشگاهی:

یافته‌های آزمایشگاهی در شوک کاردیوژنیک عبارتند از:

١- لکوسیتوز و افزایش CRP

2- ترانس آمیناز‌های کبد، ۲۰٪ افزایش می‌یابند.

٣- فانکشن کلیه به تدریج مختل می‌گردد.

۴- لاکتات شریانی افزایش می‌یابد

۵- در ABG معمولا هیپوکسمی و اسیدوز متابولیک با AG بالا را نشان می‌دهد.

۶- گلوکزخون در هنگام پذیرش بالا رفته است و یک عامل پیش بینی‌کننده مستقل و قوی برای مرگ است.

درمان دارویی:

نوراپی نفرین نسبت به دوپامین عوارض کمتری مثل آریتمی) داشته، لذا انتخاب اول درمان دارویی با وازوپرسور‌ها در درمان شوک کاردیوژنیک است.