نفریت بینابینی حاد یا AIN چیست و شیوه تشخیص و درمان آن کدام است؟

نفریت بینابینی حاد موجب کاهش سریع و حاد در فانکشن کلیه می‌شود و یک علت شایع برای آسیب حاد کلیوی می‌باشد. بیمار معمولا پس از مصرف یک دارو دچار کاهش سریع وحاد در فانکشن کلیه می‌گردد. راش، تب و ائوزینوفیلی از یافته‌های کاراکتریستیک هستند.

اتیولوژی:

علل AIN را می‌توان به صورت زیر دسته‌بندی نمود:

1- دارو‌ها: آنتی بیوتیک‌ها، آلوپورینول، مزالامین، دارو‌های NSAID و مهارکننده‌های پمپ پروتون (PPI)

۲- عفونت

۳- بیماری‌های اتوایمیون

۴- سندرم نفریت توبولواینترستیشیال به همراه یووئیت

۵- نیش مار

۶- مکمل‌های گیاهی

یافته‌های آزمایشگاهی:

افزایش کراتینین سرم و یافته‌های کاراکتریستیک ادراری شامل وجود RBC ، WBC و کست WBC در ادرار مشاهده می‌شود.

ائوزینوفیلی و ائوزینوفیلوری دو یافته آزمایشگاهی مهم در این بیماران هستند.

کست WBC یکی از یافته‌های کاراکتریستیک در آزمایش ادرار بیماران مبتلا به AIN است، در حالی که در این بیماران کست RBC وجود ندارد.

پاتولوژی:

ادم و انفیلتراسیون سلول‌های التهابی از جمله لنفوسیت، منوسیت، پلاسماسل، ائوزینوفیل و ماکروفاژ درون بافت بینابینی کلیه وجود دارد. در نمای Gross، کلیه‌ها بزرگ و رنگ پریده هستند.

تشخیص:

تشخیص قطعی به کمک بیوپسی کلیه می‌باشد. اگر علائم بالینی به شدت مطرح‌کننده نفریت بینابینی حاد باشد، بیوپسی کلیه لازم نیست.

درمان:

اکثر بیماران با قطع داروی مسئول بهبود پیدا می‌کنند. تجویز کورتیکواستروئید در ابتدای بیماری (طی ۱۴-۷ روز اول دوره نفریت بینابینی را کاهش داده و از فانکشن کلیه محافظت می‌نماید. در بیمارانی که به کورتیکواستروئید مقاوم هستند و یا آن را تحمل نمی‌کنند از میکوفنولات موفتیل استفاده می‌شود.