هیپرناترمی چگونه بررسی می‌شود و علت آن تشخیص داده می‌شود؟
مطالعات آزمایشگاهی در هیپرناترمی:
اندازه‌گیری اسمولالیته سرم و ادرار به همراه سنجش الکترولیت‌های ادراری مهمترین مطالعات آزمایشگاهی در هیپرناترمی هستند.
1- اگر در پاسخ به هیپوناترمی و اسمولالیته سرم بیشتر از mosmol/kg۲۹۵، حجم ادرار کم باشد (کمتراز ۵۰۰cc در روز) و اسمولالیتهادرار بالا باشد (بیشتر از mosmol/ kg ۸۰۰)، علت دفع آب، غیرکلیوی است.
پس اگر کلیه‌ها، ادراری با حداقل حجم و حداکثر غلظت ایجاد کنند، علت دفع آب، غیرکلیوی است. این موارد عبارتند از:
الف) دفع نامحسوس آب ب) دفع آب از دستگاه گوارش ج) دفع قبلی آب از کلیه
۲- اگر بیماری با دفع بیشتر از mosmol/ kg۷۵۰ – ۱۰۰۰ (بیشترازmosmol/kg ۱۵ آب بدن روزانه) ماده محلول در ادرار مراجعه نماید، علتهیپرناترمی دفع بیش از حد Na- Cl، گلوکز و یا اوره است (دیورز اسموتیک)
٣- به صورت شایع‌تر مبتلایان به هیپوناترمی و پلی اوری با دیورز آب و دفع بیش از حد ادرار رقیق و هیپوتون تظاهر پیدا می‌نمایند. در این موارد علت هیپرناترمی دیابت بیمزه کلیوی یا مرکزی است. برای افتراق دیابت بیمزه کلیوی از مرکزی، پاسخ به کلیه DDAVP را بررسی می‌کنیم
الف) اگر پس از درمان با DDAVP، اسمولالیته ادرار بیشتر از ۵۰٪ افزایش یابد، تشخیص دیابت بیمزه مرکزی است. همچنین در این بیماران میزان AVP کم شده است. به عبارت دیگر دیابت بیمزه مرکزی به DDAVP جواب می‌دهد.
ب- اگر پس از درمان با DDAVP اسمولالیته ادرار کمتر از ۵۰٪ یاکمتر از mosmol/kg ۱۵۰ از Baseline افزایش یابد، تشخیص دیابت بیمزه نفروژنیک است. همچنین در این بیماران میزان AVP طبیعی یا بالا می‌باشد.
ج) اگر بیماران به DDAVP پاسخ نسبی بدهند، به طوری که اسمولالیته ادرار در آنها بیشتر از ۵۰٪ بالا برود اما اسمولالیته نهایی کمتر از mosmol/ kg۸۰۰ باشد به کمک سنجش AVP می‌توان علت زمینه‌ای را تشخیص داد.
