در چه مواردی بررسی کامل کمردرد با آزمایش و عکسبرداری لازم است؟
مطالعات روتین آزمایشگاهی به ندرت برای ارزیابی اولیه کمردرد حاد (کمتر از ۳ ماه) به کار برده می‌شود.
اگر ریسک فاکتور‌های بیماری‌های زمینه‌ای وجود داشته باشند، مطالعات آزمایشگاهی مانند ESR ، CBC و U/ A اندیکاسیون دارند.
در فقدان ریسک فاکتور‌ها، انجام تصویربرداری‌های روتین از مهره‌های کمری در یک کمردرد حاد، غیرمفید می‌باشد. حال اگر کمردرد بیشتر از ۳ ماه ادامه یابد یا یکی از ریسک فاکتور‌ها را داشته باشد، باید اقدامات تصویربرداری صورت پذیرد.
MRI و CT میلوگرافی، تست‌های رادیولوژیک انتخابی جهت ارزیابی اغلب بیماری‌های جدی ستون فقرات می‌باشند.
CT – Scan جهت تشخیص شکستگی‌های ستون فقرات خلفی، مناطق کرانیوسرویکال (جمجمه‌ای گردنی) و کرانیوتوراسیک (جمجمه‌ای سینه‌ای)، مهره‌های C1 و C2، قطعات استخوانی داخل کانال نخاعی یا در امتداد قرار نگرفتن مهره‌ها، نسبت به عکس ساده، برتری دارد.
در بیماران مبتلا به کمردرد می‌توان جهت بررسی سلامت سیستم عصبی محیطی از مطالعات الکترودیاگنوستیک استفاده کرد.
ریسک فاکتور‌های وجود یک علت ساختمانی مهم برای کمردرد حاد
- دردی که با استراحت یا در هنگام شب بدتر می‌شود
- سابقه قبلی کانسر
- سابقه عفونت مزمن ریه، مجاری ادراری، پوست
- سابقه تروما
- بی‌اختیاری
- سن بالای ۷۰ سال
- مصرف دارو‌های داخل وریدی مصرف گلوکوکورتیکوئید
- سابقه یک نقص نورولوژیک سریعا پیشرونده
- تب غیرقابل توجیه
- کاهش وزن غیرقابل توجیه
- تندرنس در دق ستون فقرات توده شکمی، لگنی یا رکتال
- روتاسیون داخلی و خارجی پا در مفصل هیپ (نشانه پاتریک) یا نشانه دق پاشنه (Heel percussion sign)
- نشانه SLR یا SLR معکوس نقص نورولوژیک کانونی (فوکال) پیشرونده
