تنگی دریچه آئورت چه علائم و نشانه‌هایی در معاینه دارد؟
بیماران مبتلا به تنگی دریچه آئورت اکثرا تا زمانی که ضایعه به حد تنگی شدید نرسد، بی‌علامت هستند. شروع علائم با افزایش خطر مرگ و میر همراهی دارد.
به ترتیب افزایش شدت و کاهش میزان بقاء، این علائم شامل آنژین، سنکوپ و نارسایی احتقانی قلب می‌باشند (نارسایی قلب بیشترین شدت و کمترین میزان بقاء را دارد).
یافته‌های تشخیصی تنگی دریچه آئورت عبارتند از:
۱- هیپرتروفی کانسنتریک بطن چپ: از طریق افزایش ولتاژ در ECG و افزایش شدت ضربه نقطه حداکثر ضربان قلب بدون جابه جایی در لمس، تشخیص داده می‌شود.
۲- سوفل سیستولی کلاسیک خشن Crescendo – Decrescendo که به صورت تیپیک در کانون آئورت شنیده می‌شود. این سوفل ممکن است به سمت آپکس قلب منتشر شود که به نام پدیده گالاواردین شناخته می‌شود. این سوفل به قاعده گردن (عروق کاروتید) نیز انتشار دارد. در موارد تنگی شدید، این سوفل در اواخر سیستول به حداکثر می‌رسد.
٣- به دلیل اینکه دریچه آئورت سفت، کلسیفیه و محدود شده است، حرکت کمی طی سیستول دارد و بسته شدن آن صدایی ایجاد نمی‌کند، در نتیجه قسمت آئورتی صدای دوم دیگر شنیده نمی‌شود (کاهش A2)؛ به همین دلیل صدای S2، منفرد می‌شود یا جداشدگی متناقض S2 رخ می‌دهد (Single or Paradoxically Split S2) .
۴- اکثرا گالوپ S4 لمس می‌شود.
۵- نبض کاروتید در تنگی آئورت ممکن است ضعیف شود (Pulsus Parvus) و با تأخیر به حداکثر برسد (et tardus).
