پریکاردیال افیوژن چیست و چه علائمی دارد؟ علت‌ها آن کدام‌ها هستند؟
تعریف:
به تجمع غیرطبیعی مایع در فضای پریکاردی، پریکاردیال افیوژن می‌گویند. پریکاردیال افیوژن نسبتا شایع است و به عنوان یافته تصادفی در ۱۰٪ اکوکاردیوگرافی‌ها دیده می‌شود.
علائم بالینی:
تظاهرات بالینی پریکاردیال افیوژن وابسته به اندازه و سرعت تجمع مایع بوده و ممکن است از تنگی نفس، Discomfort قفسه س ینه و ارتوپنه، تاکلاپس گردش خون، فعالیت الکتریکی بدون نبض و مرگ متغیر باشد گزینه د). تحت فشار قرار گرفتن ارگان‌های مجاور مانند عصب فرنیک و عصب راجعه حنجره‌ای، می‌تواند به ترتیب منجر به سرفه یا سکسکه و خشونت صدا شود. اختلال در تکلم و حرف زدن می‌تواند به علت فشار بر روی مری وجود داشته باشد.
معاینه فیزیکی:
در بیمارانی که دچار افیوژن کمی شده‌اند، معاینه قلبی طبیعی ناشایع نیست. افیوژن‌های بزرگتر می‌توانند ضربان اپکس را کاهش دهند یا از بین ببرند و صدا‌های قلبی را مافل (Muffled) نمایند. در بیماران مبتلا به پریکاردیت حاد، از بین رفتن صدای Friction rub ممکن است نشان دهنده تشکیل افیوژن باشد. تحت فشار قرار گرفتن قاعده ریه چپ می‌تواند منجر به ماتیته (Dullness) در دق، اگوفونی و صدای تنفس برونشیال زیر استخوان کتف چپ (نشانه Ewart’ s ) شود.
تشخیص
1- ECG: یافته‌های ECG پریکاردیال افیوژن متوسط تا شدید شامل کمپلکس‌های QRS با ولتاژ پایین و گا‌ها آلترنانس الکتریکی QRS می‌باشد.
۲- Chest XRay: در CXR این بیماران سایه قلب بزرگ گردیده است
٣- اکوکاردیوگرافی: اکوکاردیوگرافی از طریق قفسه سینه (TTE) روش تصویربرداری انتخابی است. یافته‌های اکوکاردیوگرافی دو بعدی تامپوناد شامل کلاپس دهلیزو بطن راست، اتساع ورید اجوف تحتانی و شواهد افزایش Interdependence بطنی می‌باشد. برای تعیین اثر پریکاردیال افیوژن بر وضعیت همودینامیک، روش داپلر از اکوکاردیوگرافی حساس‌تر است.
۴- کاتتریزاسیون: کاتتریزاسیون قلب راست، کاهش برون ده قلبی، افزایش فشار دهلیز راست با کم شدن یا از بین رفتن نزول و مساوی شدن فشار پرشدگی قلب (دهلیز راست، فشار Wedge ریوی و فشار شریان ریوی در دیاستول) را نشان می‌دهد.
۵- CT- Scan و MRI می‌توانند به دقت پریکاردیال افیوژن را تشخیص دهند و در کنار اکوکاردیوگرافی، به بررسی افیوژن لوکوله، ضخیم شدگی پریکارد و ساختار‌های خارج قلبی اطراف کمک کنند.
۶- پریکاردیوسنتز: پریکاردیوسنتز تشخیصی، روش انتخابی برای تشخیص پریکاردیال افیوژن ناشی از باکتری، سل یا بدخیمی می‌باشد.
