آلمان مسئولیت نسل کشی در نامیبیا را پذیرفت
حدود ۱۰۰ سال پس از کشتار گسترده اقوام «ناما» و «هیریرو» توسط نظامیان آلمانی در دوران استعمار نامیبیا، هایکوماس وزیر خارجه آلمان رسما ارتکاب قساوت‌های نظامیان آلمانی در نامیبیا و «نسل کشی» در این کشور را پذیرفت و گفت: هدف آلمان این است که خاطره کشتار‌ها را از ذهن بازماندگان قربانیان بزداید و در این راستا صراحتا اعلام می‌کند که قساوت‌های نظامیان آلمانی علیه مردم نامیبیا نسل کشی) بود. خرسندیم که توانستیم با نامیبیا درباره برخورد با تاریک‌ترین بخش تاریخ مشترکمان به توافق برسیم. رسمیت یافتن این قصور و درخواست ما برای جبران خسارات وارده، گامی مهم در ترمیم آثار برجا مانده از این جنایت است.
او مدعی شد آلمان برای جبران کشتار‌هایی که سال‌های ۱۹۰۴ تا ۱۹۰۸ انجام داده، ۱/۱ میلیارد یورو برای بازسازی و توسعه این کشور پرداخت خواهد کرد. این پول بایستی ظرف ۳۰ سال و بیش از همه برای پروژه‌هایی در مناطق محل سکونت دو قبیله «هررو و ناما » پرداخت شود. طبق خواست دولت نامیبیا این مبلغ به منظور اصلاحات ارضی از جمله خرید و گسترش زمین‌های کشاورزی، زیرساخت‌های روستایی، تأمین آب و اشتغال زایی هزینه خواهد شد. دولت آلمان تأکید دارد که به رسمیت شناختن نسل کشی و تأسیس یک صندوق کمک فوری به نامیبیا به معنای ادعای قانونی بازماندگان برای دریافت غرامت نیست ، بلکه تنها انجام یک وظیفه اخلاقی و سیاسی است. توافق به دست آمده به هیچ عنوان خط پایانی بر گذشته نیست اما «یک قدم مهم برای جبران جنایات و ساختن آینده با هم است. آلمان به خاطر ارتکاب جنایت در دوران استعمار» با پرداخت غرامت درخواست بخشش می‌کند. پیش بینی می‌شود عذرخواهی رسمی المان بر عهده
فرانک والتر اشتاین مایر رئیس جمهور این کشور خواهد بود که در سفر به نامیبیا و حضور در پارلمان این کشور اعلام خواهد شد. پذیرش قساوت‌های آلمانی‌ها در نامیبیا، یک روز بعد از عذرخواهی فرانسه به خاطر نقش این کشور در نسل کشی روآندا اعلام شد.
نامیبیا در فاصله سال‌های ۱۸۸۴ تا ۱۹۱۵ مستعمره امپراتوری آلمان بود. امپراتوری آلمان بخشی از جنوب غرب آفریقا را به عنوان مستعمره «آفریقای جنوب باختری آلمان) تحت سلطه داشت. در این مستعمره که وسعت آن به اندازه نصف وسعت سرزمین اصلی امپراتوری المان در اروپا بود، آلمانی‌های اندکی زندگی می‌کردند. تسلط آلمان بر این منطقه همراه با شورش‌های متعدد همراه بود. در سال ۱۸۹۴ گروهی از افراد دو قوم (ناما و هیریرو» با شورش علیه استعمارگران آلمانی بیش از صد نفر از مردان آنان را کشتند. نیرو‌های آلمانی در واکنش شورشیان را در نبرد شکست داده و به سوی بیابان راندند، جایی که بسیاری از آنان از تشنگی جان دادند. پس از آن هزاران نفر از افراد اقوام شورشی به اسارت گرفته شده و اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شدند و بیشترشان به دلیل بیماری، آزار و خستگی مفرط جانشان را از دست دادند.
در سال‌های ۱۹۰۴ تا ۱۹۰۸ اقوام «ناما» و «هیریرو) در واکنش به ضبط و تصرف زمین‌هایشان به دست نظامیان دوران استعمار آلمان، قیام کردند. تخمین‌زده می‌شود در جریان این کشتار‌ها بین ۶۵ تا ۸۰ هزار نفر از قبیله هیریرو و ۱۰ تا ۲۰ هزار نفر از قبیله ناما کشته شده باشند. دولت‌های آلمان و نامیبیا از سال ۲۰۱۵ وارد مذاکراتی برای به رسمیت شناخته شدن نسل کشی، عذرخواهی و پرداخت غرامت شدند. دولت آلمان در سال ۲۰۱۶ تأکید داشت که در این مذاکرات خبری از پرداخت غرامت مانند مورد قربانیان هولوکاست در کار نیست. دولت نامیبیا اقدام آلمان برای پذیرش نسل کشی را مثبت خوانده و گفته است مردم قادر به فراموش کردن کشتار‌ها نیستند، اما این اقدام آلمان مرهمی بر زخم‌های بازماندگان است. احزاب مخالف دولت نامیبیا پیشنهاد دولت آلمان را توهین به مردم نامیبیا دانسته و مخالفت خود را با این توافق اعلام کرده و آن را کودتایی از سوی دولت آلمان و اقدامی خیانتکارانه از سوی دولت نامیبیا دانستند. «وکویی روکورو) از رهبران قوم «هیریرو)) توافق میان دولت نامیبیا و آلمان را قبول ندارد، چون نمایندگان اقوام قربانی در مذاکرات حضور نداشته‌اند و از این نظر دولت نامیبیا، نسبت به اقوام قربانی خیانت کرده است، مبلغ ۱/۱ میلیارد یورویی که آلمان غرامت می‌دهد، به اشخاص و بازماندگان قربانیان تعلق نمی‌گیرد و صرف پروژه‌های عمومی خواهد شد. این کمک مالی قرار نیست راه را برای ادعای غرامت قانونی بازماندگان باز کند. این بالاترین میزان کمک س رانه آلمان به توسعه در آفریقا است.
آلمان در سال ۲۰۱۸ بقایای ۲۷ نفر از قربانیان را به نامیبیا بازگرداند. جمجمه‌های قربانیان به آلمان منتقل شده بود تا برای اثبات نظریه‌های نژادپرستانه برتری اروپاییان به آفریقایی‌ها و دیگر نژاد‌ها به کار گرفته شود. خانم پترا بوسه هوبر، کشیش پروتستان، در مراسم نیایش در کلیسای فریدریش در برلین، پیش از تحویل بقایای اجسادی که آلمان در زمان استعمار نامیبیا از این کشور خارج کرده بود، سخنرانی و مدعی شد:
ما می‌خواهیم به همراه بازماندگان قربانیان، حوادث آن دوران را زنده نگاه داریم و با صراحت برای به رسمیت شناخته شدن قتل عام و غلبه بر بی‌عدالتی صورت گرفته از س وی استعمار آلمان و ادامه این وضعیت پس از آن دوران بکوشیم. » همزمان با مراسم تحویل بقایای اجساد نمایندگان دو قوم یاد شده اقدام به برپایی تظاهرات مسالمت‌آمیز کردند. تظاهرکنندگان نسبت به پرداخت بسیار اندک غرامت به بازماندگان قربانیان این نسل کشی شکایت داشتند. بازمانده‌های اجسادی که آلمان در زمان استثمار نامیبیا از این کشور خارج کرده بود، در مجموعه‌های علم انسان‌شناسی این کشور و در چند شهر آلمان نگهداری می‌شدند.
منبع: روزنامه سازندگی
