ذرت چرا کاکل دارد؟

«کاکل» گیاه ذرات، برای تولید دانه لازم است. در زیر با چگونگی کار آن آشنا خواهید شد.

گیاه ذرات یک ساقهٔ چوبی دارد که ارتفاعش از 1.5 متر تا 5 متر می‌رسد. در بالای این ساقه یک منگوله سنبله وجود دارد.

در این قسمت، گل‌های نر گیاه ذرت می‌رویند. کمی پایین‌تر، یک یا چند سنبلهٔ دیگر می‌رویند و به صورت «خوشه» در می‌آیند.

سنبله‌های مورد بحث رشته‌هایی شبیه «نخ» دارند که «کاکل» نامیده می‌شود. «کاکل» در حقیقت «گل مادهٔ» ذرت است.

هر رشته، از گیاهگی در روی سنبله (که «تخمک» نامیده می‌شود) می‌روید. تخمک‌ها به ردیف در امتداد سنبه‌های مزبور قرار گرفته‌اند.

هر تخمکی یک «دانه» تولید خواهد کرد که «هسته» نامیده می‌شود، البته در صورت که کاکل به وسیلهٔ دانهٔ گرده بارور شده باشد.

نوک نرم رشته‌های «کاکل» برای جذب دانه‌های گرده از نوک لفافی شبیه به برگ (دور تا دور سنبله قرار گرفته است ) بیرون می‌آید.

وقتی قسمت‌های گل در گیاه رشد می‌کند، منگوله‌های دانه‌های گردهٔ زرد زنگ و غبار مانندی را تولید می‌نمایند. هر دانه گرده حاوی دو «اسپرم» است.

بادهای تابستانی منگوله‌های پر از گرده را تکان می‌دهد و دانه‌های گرده از جای خودشان کنده می‌شوند و بادهای مزیور این دانه‌ها را به کاکل ذرت‌های مجاور می‌رساند.

گیرنده‌های کوچکی (به نام «کلاله») در انتهای کاکل وجود دارند که گرده را جذب می‌کنند. دانه‌های گرده به سرعت لوله‌هایی را از میان کاکل‌ها به تخمک می‌فرستند و آنگاه سلول‌های اسپرم از لوله‌ها می‌گذرند و بعد از رسیدن به تخمک‌ها، آنها را بارور می‌سازند.

«سنبله» بزرگ و گوشتالو می‌شود و «چوب ذرت» نام می‌گیرد. در همان حال، تخمک‌ها رشد می‌کنند و به دانه (یا هسته) مبدل می‌گردند.

این دانه‌ها رشدکننده را لایهٔ نرم زرد پوشانده که پر از مایع شیری رنگی است. ذرت هنگامی‌که رسیده شود، هسته‌اش سفت و محکم و سرشار از نشاسته می‌شود.