رصدخانه چیست؟
هزاران سال قبل، منجمین احتمالاً از اهرام در مصر و برج ها و معابر در بابل، برای مطالعه در مورد خورشید، ماه و ستارگان، استفاده می‌کردند. آن‌ها در آن زمان تلسکوپ نداشتند. بتدرج وسائل بخوبی پیشرفت کرده و ازآنجائیکه تکامل پیدا کرده و گسترده تر شدند، رصدخانه هایی نیز برای مطالعه ستارگان ساخته شد.
تعدادی از رصدخانه ها، بیش از صدها سال قبل ساخته شدند. یک رصدخانه باید در محل مناسبی ساخته شود. مکانی با شرایط آب و هوایی مساعد و مطلوب، دمای ملایم و معتدل، بیشتر روزهای آفتابی، شبها بدون ابر و در حد امکان مه، باران و برف، بمیزان ناچیز داشته باشد. و نیز باید دور از نور شهر و روشنایی نئون باشد تا امکان مشاهده واضح ستارگان را در آسمان فراهم سازد.
ساختمانهایی وجود دارند که علاوه بر تلسکوپ، محل‌هایی جهت سکونت نیز در آن پیش‌بینی شده است. آلات و ابزار مخصوص رصد گیری، در ساختمانهای فولادی و بتونی تعبیه می‌شوند. بنای مخصوص تلسکوپ، از دو قسمت ساخته شده؛ قسمت پائینی که ساکن است و بخش فوقانی با سقف که بشکل گنبد می‌باشد.
این گنبد دارای شکافی است که باز شده و برای تلسکوپ؛ امکان مشاهده آسمان را فراهم می‌سازد. بوسیله چرخش گنبد روی یک ریل، شکاف به هر قسمت آسمان باز می‌شود. تلسکوپ و گنبد بوسیله موتور الکتریکی حرکت می‌کنند، در رصدخانه های جدید، ستاره شناس برای حرکت دستگاه، باید یک دگمه را فشار دهد. البته جهت مشاهده آسمان، ستاره شناس باید نزدیک تلسکوپ یا دوربین باشد. بنابراین در بعضی از رصدخانه ها، کف طبقه دوم می‌تواند بالا یا پائین بیاید یا به‌صورت متحرک، و یا مجزا ساخته شود.
ستاره شناسان برای مشاهده آسمان تنها متکی به چشمان خود نیستند، بلکه از بسیاری از دستگاه‌های پیچیده وابسته به تلسکوپ، نظیر دوربین، اسپکتروسکپ یا طیف نما، اسپکتروگراف، اسپکتر وهلیو گراف کمک می گیرند. همه این وسایل اطلاعات مهمی را در اختیار آنان قرار می‌دهد.
