سیاره پلوتو چگونه کشف شد؟
اگر به سختی پیدا کردن یک سوزن در میان علف‌های خشک، فکر کنید، می‌توانید مشکل یافتن سیاره پولوتو را در نظر بگیرید. این سیاره دورترین سیاره در منظومه شمسی است، فاصله آن تا خورشید تقریباً ۴۰ برابر فاصله زمین تا خورشید است! این سیاره به‌قدری کم نور است که حتی برای دیدن آن به تلسکوپ‌های قوی نیاز داریم! اما چگونه پلوتو کشف شد؟
دو دسته از قوانین وجود دارد که در به دست آوردن اطلاعاتی راجع به اندازه و فاصله سیارات به بشر کمک می‌کند. قوانین کپلر در مورد حرکت سیارات ثابت کرده است که مدار حرکت آن‌ها به دور خورشید کاملاً دایره نیستند. قوانین نیوتن در مورد جاذبه زمین، ستاره شناسان را یاری کرده است که وزن، اندازه و حجم سیارات را تخمین بزنند.
این قانون بیان می‌کند که نیروی جاذبه بین دو جسم بستگی به جرم و فاصله آن‌ها از یکدیگر دارد. اجسامی که جرم قوی‌تر و با فاصله نزدیکتری دارند با نیروی قوی‌تری کشیده می‌شوند. اکنون بر اساس این قانون دو نفر در سال ۱۸۴۶، نظریه‌ای را دال بر وجود بعضی مطالب راجع به سیاره اورانوس ارائه دادند. در آن موقع این سیاره به‌عنوان دورترین در منظومه شمسی شناخته شده است. این سیاره در مدار خودش حرکت نمی‌کرد و این زمانی امکان‌پذیر بود که به وسیله یکی از سیارات منظومه شمسی تحت تأثیر قرار گیرد. بنابراین، احتمالاً باید سیاره دیگری وجود داشته باشد که توانسته آن را تحت تأثیر قرار دهد. اما هنوز، سیاره ناشناخته بود یکی از این دو نفر، از رصدخانه برلین درخواست کرد که به جستجوی این سیاره جدید، در یک قسمت معین در آسمان، بپردازد و سیاره جدید در آنجا کشف و نپتون نامیده شد.
یک ستاره شناس آمریکایی، بنام پرسیوال لوول، عقیده داشت که حرکت اورانوس باید تحت تأثیر سیاره دیگری، دورتر از نپتون باشد. او این نظریه را در سال ۱۹۱۵ اعلام کرد. ستاره شناسان دیگر، متوجه شدند که حرکت نپتون به تنهایی تحت تأثیر سیاره دورتری است. بنابراین یک سری تحقیقات به وسیله تلسکوپ و عکسبرداری برای یافتن سیاره دیگر، آغاز شد. در ۱۸ فوریه ۱۹۳۰ ستاره شناسی بنام تومباگ به مطالعه عکس‌هایی که برای جستجوی سیاره جدید گرفته شده بود، پرداخت و آن را در نزدیکی محلی که لوول پیش بینی کرده بود، کشف کرد این سیاره پلوتو بود.