غار چیست و چگونه تشکیل می‌شود؟
با وجود اینکه در جهان نمی‌توان دو غار پیدا کرد که از هر جهت شبیه همدیگر باشند، لیکن تمام غارهای بزرگ دنیا به یک طریق تشکیل شده‌اند.
این غارها در نتیجهٔ تأثیر گذاردن آب اسیدی بر سنگ آهک یا سنگ‌های مشابه آن (مانند سنگ گچ و سنگ مرمر) و خالی شدن دل کوها و زیر زمین پدید آمده‌اند. این غارها را «غار محلول» نیز می‌نامند.
تشکیل شدن بعضی از غارهای بزرگ دنیا تقریباً در حدود شصت میلیون سال پیش آغاز گشته است.
همزمان با ریزش باران‌های سیل‌آسا و جاری شدن رودخانه‌های پر آب، سنگ جامد «غار آینده» به تدریج خورده و ساییده می‌شد.
نوع خاص سنگ در این منطقه‌ها «سنگ آهک» است. «سنگ آهک» سنگی نسبتاً نرم است که در اثر اسیدی ضعیف حل می‌شود.
اسیدی که سنگ آهک را حل می‌کند، از آب باران فراهم می‌شود. قطرات باران در مسیر خودش گاز کربنیک را از هوا و زمین جذب می‌کنند.
سپس گاز کربنیکی که به این شکل به وجود آمده است، آب باران را به اسید کربنیک تبدیل می‌کند.
به این ترتیب، میلیون‌ها سال پیش، باران‌های اسیدی بر بستر سنگ آهک فرو می‌ریختند. این باران‌ها سنگ را ذره ذره می‌خورند تا این که بالاخره ترک‌های بسیار ریزی در آن ظاهر شد.
باران همچنان می‌بارید. آب چکه چکه می‌ریخت و ترک‌ها را گشاده‌تر می‌کرد و راه‌های تازه‌ای در میان لایه‌های سنگ پیدا می‌نمود.
این راه‌ها عریض‌تر گشتند و به تونل‌های درازی تبدیل شدند. تونل‌ها همدیگر را قطع کردند و اتاقک‌هایی را به وجود آوردند.
پس از گذشت میلیون‌ها سال، غارها ساخته شدند. تا زمانی که آب تونل‌های غار را پر می‌کرد و در اتاقک‌های دیوار سنگی‌اش جاری می‌شد، غارها نیز بزرگ‌تر و بزرگ‌تر می‌شدند.
اینها را «غارهای زمینی» می‌گویند. انواع دیگری از غار نیز وجود دارد. مانند «غار دریایی» که در اثر کوبیده شدن دائمی امواج آب به سنگ‌های امتداد ساحل در طول ساحل تشکیل می‌شود.
موج‌های دریا سنگ‌های ساحلی را در خودشان حل نمی‌کنند بلکه در طی سالیان دراز، آن را ذره ذره با دانه‌های شن و ماسهٔ نرم می‌سایند.