نان چرا اینقدر اهمیت دارد و چه ارزش غذایی دارد؟
«نان» به شکل‌های بسیار گوناگونی عملاً غذای روزانهٔ تمام جهانیان است به طوری که در گذشته، نان را «مایهٔ زندگی» می‌نامیدند.
در بسیاری از کشورها ۵۰ درصد با بیشتر کالری مورد احتیاج قسمت‌های بزرگی از جمعیت، با خوردن نان تأمین می‌شود.
هرجا که جمعیتی زیاد با درآمدی کم وجود داشته باشد، «نان» (که یکی از ارزان‌ترین غذاهاست) مهم‌ترین یا بیشترین بخش غذای روزانه را تشکیل می‌دهد.
در ایالات متحدهٔ آمریکا (که سطح درآمد مردم در مقایسه با بعضی از کشورها بالاتر است) قسمت عمدهٔ خوراک مردم را غذاهای گران قیمت تشکیل می‌دهد.
در ایالات متحدهٔ آمریکا به طور متوسط فقط چهارده درصد از کالری‌های مورد احتیاج بدن مردم از «نان» تأمین می‌شود.
اما همین مقدار نان نیز درصدهای مواد تغذیه‌ای زیر را (که برای بدن لازم هستند) تأمین می‌کنند:
پروتوئین ۲۰ درصد- ویتامین ب ۱ (تیامین) ۲۶ درصد- ویتامین پ پ (یا اسید نیکوتینیک) ۲۴ درصد- عامل ریبوفلاوین (یا پرو ویتامین) ۱۴ درصد- آهن ۳۴ درصد- و کلسیوم ۱۷ درصد.
به این ترتیب با نگاه کردن به عوامل فوق و ارقامی‌که در برابرشان ذکر شده است، متوجه می‌شود که نان چرا اینقدر اهمیت دارد.
بیشتر مردم «نان سفید» می‌خورند و مردم کم در آمد نیز یبیشتر از بقیهٔ مردم نان می‌خورند.
به همین جهت، بعضی از دولت‌ها متوجه شدند که می‌توانند از طریق «نان» مقداری مواد مقوی به این قبیل افراد برسانند زیرا در این غیر این صورت، آنها قادر به تهیه و مصرف مواد مقوی مزبور نخواهند شد.
به علت همین موضوع، تعدادی کارخانه‌های «نان ماشینی» در کشورهای مختلف تأسیس شد که در آنها نان را «تقویت» می‌کنند، یعنی مواد غذایی اضافی به نان می‌افزایند.
از آن زمان به بعد، مخصوصاً در ایالات متحدهٔ امریکا (که فقر و ثروت در کنار یکدیگر هستند) قوانینی به تصویب رسید که موجب آن، افزودن مواد غذایی مقوی به آرد سفید و نان سفید و نان‌های ماشینی اجباری شد.
این کار باعث شد که کمبود غذایی که در میان قشرهای عظیم و بزرگی از مردم به وجود آمده بود، بر طرف گردد.
نانواها در بسیاری از کشورها نیز روش آمریکایی را سرمشق خودشان قرار داده‌اند و مواد مقوی به نان‌های خویش اضافه می‌کنند.