چرا انسان‌ها بر روی بدن خود مو دارند؟
پرندگان دارای پر و پستانداران نظیر انسان دارای مو می‌باشند. عقیده بر اینست که با پر و مو، پرندگان و پستانداران به مراتب، نسبت به اجداد مشترک خود؛ خزندگان، تکامل یافته‌اند.
در انسان فقط در قسمت بدن مو ندارد: کف دست و کف پا. اعتقاد بر این است که مو‌های سایر نقاط بدن، بقایای مو‌های بسیار زیادی است که بر روی بدن اجداد ماقبل تاریخ انسان قرار داشت. در نوزاد انسان، در رحم مادر پس از ۱۰۰ روز، پوشش ضخیمی از مو بر روی پوست قرار می‌گیرد و بعد از صد روز دیگر، این مو‌های میریزد که این‌ها را مو‌های دوران جنینی می‌نامند.
جای این مو‌ها را، مو‌های ظریف نوزاد تازه متولد شده می‌گیرد و سپس در دوران بلوغ «در پسر‌ها در سنین 14 سالگی و ۱۲ سالگی در دختر‌ها » به شکل مو‌های اصلی بدن فرد، تغییر می‌یابد. تکامل مو‌های فرد بالغ بوسیله غدد جنسی تنظیم می‌شود. در جنس مذکر، هورمون‌های معینی باعث افزایش رشد مو بر روی صورت و بدن و مانع زیاد شدن موی سر می‌گردند. هورمون‌های زنانه بطریق عکس عمل می‌کنند.
دلیل نیاز انسان به مو، هنوز از نظر علمی شناخته نشده است. چنین گفته می‌شود که مو‌های ابرو، مژه‌ها، گوش‌ها و بینی احتمالا برای جلوگیری از ورود گرد و خاک و حشرات می‌باشند.
ریش در دوران ماقبل تاریخ، احتمالا در تشخیص مردان از زنان کمک نمود و برای مردان نشانه‌ای از قدرت بود. براساس نظریه چارلز داروین، مو‌های ریز بدن در دفع عرق و آب کمک می‌کنند. یک مرد بالغ در حدود ۳۰۰۰۰۰ الی ۵۰۰۰۰۰ مو بر روی پوست خود دارد. افراد بور که مو‌های ظریفی دارند، دارای بیشترین مو و افراد سرخ می‌که مو‌های درشتی دارند، دارای کمترین مقدار مو، بر روی بدن خود می‌باشند.
