چرا به نان، ماده حیاتی نیز می‌گویند؟
به هر کجای دنیا که بروید، آداب و رسوم، زبان، فرهنگ و … هر چه باشد انواع مختلف نان را خواهید دید. چنانکه، همانگونه که ملت‌ها مختلف است، نان‌های متنوعی وجود دارد.
در چین، نان را از آرد برنج درست می‌کنند. در هند ارزن استفاده می‌شود، در آلمان و کشورهای اسکاندیناوی نان را از چاودار و جو تهیه می‌کنند. کشورهایی نیز وجود دارند که برای تهیه نان از لوبیا، باقلا، سیب‌زمینی و حتی میوه درخت بلوط، استفاده می‌کنند.
اما نانی که همواره مدنظر ماست، منظور آن است که از غلات تهیه شده باشد. نان، غذای مهم بسیاری از مردم می‌باشد. دلیل آن روشن است، چون با حداقل قیمت دارای بیشترین ارزش غذایی مورد نیاز برای حفظ سلامتی است.
بدون آن، لازم بود تا مردم با صرف مبالغ بیشتر، غذاهای متنوعی نظیر تخم‌مرغ، شیر و میوه‌جات را مصرف کنند. با وجود نان، حتی فقیرترین مردم قادر به زندگی می‌باشند. و به این دلیل نان را ماده حیات می‌نامند.
در زمان‌های قدیم، بشر دانه حبوبات را می‌جوید، چون می‌دانست از این طریق می‌تواند انرژی به دست آورد.
3000 سال پیش از میلاد مسیح، مصریان آموخته بودند تا حبوبات را میان دو سنگ خرد و آسیاب کرده و بصورت آرد در آورند. سپس به آن آب افزوده و به شکل خمیر در آورده و آن را پهن نموده و می‌پختند.
دو نوع نان وجود دارد؛ ور آمده و نان ور نیامده. نوع ور آمده، شامل موادی است که تولید دی اکسیدکربن کرده و باعث ور آمدن آن می‌شود. نان ورنیامده همیشه سفت و خشک است.
اغلب نام‌های متداول دارای مخمرند، ولی بیسکویت‌ها، مافین‌ها، کیک‌ها و شیرینی، توسط پودری که در نانوایی به کار می‌رود و کار خمیر مایه را انجام می‌دهد و یا شیر ترش‌شده و یا جوش شیرین، ور آمده می‌سازد.
هر چند نان را می‌شود از بسیاری از گیاهان تهیه کرد، اما بهترین نان از گندم تهیه می‌شود. به این دلیل که گندم حاوی ماده‌ایست بنام گلوتن که حباب‌های گاز را بهتر نگاه داشته و این عمل نان سبک‌تری را به ما می‌دهد.
در اصطلاح «نان شکستن» برمی‌گردد به یهودیان باستان، که نان خود را به صورت ورقه‌های نازک درست می‌کردند و در هنگام استفاده، بجای بریدن، آن را می‌شکستند.
