چه کسی انسولین را کشف نمود

انسولین برای درمان نوعی بیماری به نام دیابت مورد استفاده قرار می‌گیرد. زمانی که شخصی به این بیماری مبتلا می‌شود، نقص در عملکرد شیمیایی بدن، مانع تبدیل نشاسته و قند به انرژی می‌شود. غده‌ای به نام لوزالمعده، ماده‌ای به نام انسولین را می‌سازد که بدن برای استفاده از نشاسته و قند بدان نیاز دارد. بدن فرد مبتلا به دیابت یا نمی‌تواند انسولین را به اندازه کافی بسازد، و یا قادر به استفاده از انسولین خود نیست. چنانچه این بیماری درمان نشود، شخص از تشنگی بیش از حد، از دست دادن وزن و احساس ضعف، رنج می‌برد و نهایتاً ممکن است بیهوش شده و بمیرد.

معهذا، بدین علت که امروزه انسولین به صورت مصنوعی ساخته می‌شود، این حالات کمتر برای یک بیمار مبتلا به دیابت رخ می‌دهد. بیمار دیابتی این انسولین را روزانه تزریق کرده و بدین وسیله و نیز با یک رژیم غذایی منظم، شخص می‌تواند یک زندگی عادی داشته باشد.

پزشکان زمانی متوجه این مسئله شده بودند که شخص بیمار قادر به متابولیسم قند نبود، مسئله مهم فراهم نمودن انسولین برای فرد مبتلا به دیابت بود، دانشمندان تصور می‌کردند که راه حل مسئله را یافته‌اند: دادن انسولین به دست آمده از لوزالمعده یک حیوان سالم به فرد مبتلا به دیابت، ولی کسی قادر به گرفتن عصاره انسولین نبود. سرانجام یک دانشمند کانادایی به نام فردریک بنتینگ «Banting Grant Frederick»  موفق به انجام این کار شد. او در لندن «Ontario» تحصیل کرد، و یک روز عصر، زنانی که در حال تدارک یک سخنرانی درباره لوزالمعده بود، ناگهان متوجه چگونگی این مسئله شد. او به دانشگاه «Toronto» ندا رفته و از پروفسور «Macleod John» خواست که به او کمک نماید. پروفسور موافقت کرد که به او اجازه داده شود برای چند هفته از آزمایشگاه استفاده کند.

در ماه می ۱۹۲۱، با کمک یکی از دانشجویان فارغ التحصیل به نام چارلز بست، مشغول به کار شدند. آن‌ها روز و شب کار می‌کردند و در ظرف چند هفته،اولین انسولین را از معده یک سگ به دست آوردند. تا ژانویه ۱۹۲۲ پس از آزمایشات بسیار، توانستند انسولین را به یک پسر بچه مبتلا به دیابت، در حال مرگ تزریق کنند. علائم بهبودی در این پسر فوراً شد و بیماران نیز با تزریق انسولین، بهبود یافتند، و بدین ترتیب گام مهم در تاریخ پزشکی برداشته شد.