چه کسی دارو را کشف نمود؟

کار پزشک: طبابت است. در حقیقت نخستین کسی که می‌توانست به طریقی به شخص دیگر کمک کند که احساس بهتری داشته باشد اولین پزشک بود. برای مثال، هنگامی که یک انسان غارنشین تیغی را از انگشت فرد دیگری بیرون می‌کشید، مانند یک پزشک عمل می‌کرد. انسان‌های اولیه نوعی طبابت را به کار می‌بردند که ما آن را جادویی می‌نامیم. آن‌ها در طبابت به خواندن اوراد می‌پرداختند یا پاره گیاهان و برگ درختان را به بیمار می‌خوراندند، بیا ممکن است تصادف را کشف کرده باشند که گرمای آتش درد یک شانه در رفته را کاهش داده و یا یک نوشیدنی گیاهی بهبود درد معده کمک می‌کند. بسیاری از مردم بدوی، امروزی نیز می‌توانند یک استخوان شکسته را با تخته ببندند، یا از گیاهان مسهل یا خواب‌آور استفاده کنند، اما به نظر می‌رسد که پزشکان از بدو تمدن‌های اولیه وجود داشته‌اند!  بابلی‌ها نوشته‌هایی در مورد علم پزشکی از خود به جای گذاشته‌اند که در آن‌ها بیماری‌های مختلف را به طور واضح توضیح داده‌اند، به طوری که: پزشکان امروزی می‌توانند آن‌ها را تشخیص دهند. مصریان قدیم درمان‌های طبی داشت که شامل قرص‌ها و پمادهایی حاوی دارو بوده‌اند، آن‌ها حتی اعمال جراحی بر روی لایه‌های خارجی بدن را نیز انجام می‌دادند.

مردی به نام «Aesculapius» اولین متخصص در تاریخ یونان بود. او از نوعی جادوگری در طب استفاده می‌نمود ولی به تدریج طبق حقیقی شروع به پیشرفت نمود. مردی به نام بقراط حکیم که در حدود ۴۰۰ سال قبل از میلاد زندگی می‌کرد، کارهای زیادی را برای رهایی تب از جادوگری و موهومات انجام داد، به طوری که: او پدر علم طب نامیده می‌شود.

او در نوشته های خود می‌آموخت که پزشک باید به دقت و از نزدیک بیمار را معاینه کند و ابتدا با داروهای ملایم آن را معالجه نماید و سعی کنند افراد را به استفاده از روش‌های طبیعی برای شفا، تشویق نماید. پزشک هرگز باید بیمار آزار رساند و باید رازدار بیمار باشد.

«Hippocrates» همچنین بسیاری از بیماری‌ها را تشخیص و توضیح داد. پاره‌ای از حقایق پزشکی که مشاهده نمود، امروزه نیز مانند ۲۰۰۰ سال قبل، مصداق دارند. شاید به توان بنابر مفهوم امروزی او را اولین پزشک نامید.